Dag 3; WPC 2018
Zaterdag 16 juni 2018 moeten we de kaart vol vissen. Dat moet geen probleem zijn. De Onix doet het dan wel niet maar er zit een nieuwe accu in de boot voor de andere units dus we kunnen diepte af lezen. Alleen de precieze way point kan ik niet gebruiken maar het moet lukken vandaag met de visuele kennis van de stekken. Een andere keuze is er niet.
We zijn vandaag zaterdag 16 juni 2018 dik op tijd maar we zijn ook dik positief. Ik heb de laatste dagen mijn kaart al dik vol gedroomd. Wat een vissen heb ik al op m’n stekken gevangen elke keer weer. Maar vannacht zag ik dat John al zijn aanbeten verzilverde en hij onze kaart vol maakte. Als ik em dat verteld hoor ik ook dat hij heel de nacht heeft liggen vissen.
Als ik terug kom van de Capteins briefing is er een verrassing van de havenmeester van Marina Cape Helius Kees Broere. Stroopwafels, heerlijk even op je kopje koffie leggen dat ze een beetje warm worden en smikkelen maar.
Je probeert het toch steeds weer in de hoop dat je nu wel de fout vindt.
We starten nu aan de kant van de vuurtoren omdat we eerst naar het Spui willen.
Gary staat bij de vuurtoren om te zien of iedereen achter de lijn is. En dat valt niet mee met de wind en stroming. Maar we blijven er een eindje vandaan. Met dat geweld voor ons maakt het niet zo veel uit dat we wat achteraan liggen.
Maar als we een paar kilometer verder zijn met 55km per uur varen we alleen maar in de boeggolven van de rest van de deelnemers helemaal achteraan. We zwaaien maar en gaan richting terrasflats waar we dan in ieder geval vandaag de eerste zijn. We zien wel vis maar waarschijnlijk is het hier helemaal dood gevist. Ze zijn allemaal gestrest van het vele vissen er op als plots John weer een ferme tik krijgt op z’n stok maar volledig verrast is. We blijven nog wat langer dobberen om de stek heen maar er volgt geen tweede aanslag meer op onze aangeboden shads.
Omdat er niemand vist proberen we het heel eventjes bij Oudenhoorn. Het stroomt er flink dus waarom niet maar na een dik half uur alle stekken bestookt te hebben verticalend, diagonalend en werpend naar de oever kunnen we niets trickeren.
Op het Spui zijn we ook te vinden maar daar stroomt het nu te weinig. Zullen we wachten er op of gaan we door. We beslissen dat we op de terug weg hier nog eventjes zullen kijken. We werpen nog wat op de platen net voorbij het Spui maar daar heb ik geen geloof in. Hopsakee naar de overkant.
Bij de molens voor Middelharnis stroomt het niet dus na drie worpen heb ik het gezien. Nog eventjes in de hoek van Den Bommel een baars zien te vangen maar terwijl we er druk doende zijn op de ondiepte tussen de planten zien we een local slepend een mooie snoekbaars vangen tegen de rand van het talud aan op tien meter. Dat is niet goed voor het moraal en het wordt nog gekker. John heeft er weer een ram op en de vis komt meters mee. Ik heb het schepnet al klaar maar weer lost hij de vis. Ik denk dat ze dat in Hellevoet ook weten zeker in Middelharnis en bijna ben ik m’n hengel kwijt.
We gaan richting Haingvlietbrug en passeren Tiengemeten. Het eerste stukje waar ik met Leo heb gevist met spinnerbaits mag je niet vissen alhoewel ik er wel participanten zie. Daar hebben we maar wat lol gehad met allemaal snoekjes van zestig, zeventig cm maar vandaag natuurlijk geen enkele reactie aan de ander kant van de lijn dat kleine stukje waar je wel mag vissen.
Bij de brug wordt er wel weer eentje voor onze neus gevangen maar dat zijn we inmiddels gewent. Ik denk wel dat we steeds op de goede stekken zitten maar of we zijn te laat door het motor geweld of ik kan niet door het uitvallen van de Onix precies op de stek vissen. Ik denk dat vadertje glasoog heel geconcentreerd op de stek liggen. Op de vierkante meter. En die precisie mis ik nu.
En dan eindelijk krijg ik er een tikkie op m’n shad vlak langs de pilaar naast de brug maar haken kan ik em niet. De staart van de shad zit andersom op de staart dreg. Hij heeft het uiterste puntje van de staart gevat. Ships.
We varen weg van de brug en we zoeken wat dieper water op. Eigenlijk vis ik hier nooit meer maar op de oude Hummingbird zie ik nog een oude stek. We vissen het talud af Jihn vertikalend en ik werpend maar het wordt wederom niets. Als we weg varen komen we Jeremy en Luc tegen die aan de andere kant van het gat vissen. Dat is niet de eerste keer dus wat doen we nu niet goed.
We gaan weer richting Hellevoet. eerst langs Tiengemeten daar waar ik altijd wel en baars vangt maar deze keer lukt het echt niet. Dan nog even aan de overkant bij Nieuwendijk en daar eindelijk staat de hengel van John krom en moet ik het schepnet opzoeken. Terwijl ik het schepnet in het watyer steek en we gaan de vis zien lost deze zich weer voor de zoveelste keer. Ik hoef je zeker niet te vertellen hoe we ons voelen. Wat een deceptie. John zweert nooit meer op het Haringvliet te vissen. Ik ben dus een vismaat je kwijt hier op deze grote plas.
Voor Nieuwendijk en De Put kunnen we niets trickeren. Wat raar dat we ook geen enkel sjoege zien op alles wat we maar in het water smijten. De score is ik eenmaal een een tik gevoeld en John heeft zeker vijf, zes maal een vis gelost. Gezien en een paar meter meekomen ik denk niet hard genoeg aangeslagen. Wat anders weet ik ook niet. Wat een waardeloze grieperige zonder Hummingbird week was dit. Nee die update van vorige week van m’n kaartje heeft nog een staartje. En jahaa we zitten ff in een dip. Jammer genoeg geen vissefoto’s maar van de omgeving van die plekken gemaakt als ik er erg in had. Niet te geloven dat alle stekken die we hebben aangedaan en geen vis opleverde. Ga echt twijfelen of ik niet m’n spullen op marktplaats moet zetten….
