Het is de eerste keer dat we er in gaan zonder gebruik van een helling maar met die wieltjes gaat het buiten gewoon goed. In je eentje loop je er zo mee weg en we liggen er dan ook zo in. zeker als Leo ook even komt kijken en meehelpt alle losse spullen als kleding, koelbox, accu, versnapering, en niet te vergeten de hengels natuurlijk. Leo heeft vanmiddag werk overleg op de zaak jammer want anders was hij zeker mee gegaan.

Het is heerlijk in het zonnetje en meestal is dat geen goed teken zeker met dat heldere water in dit jaargetijde. Je kijkt zo 6 meter de diepte in maar dat is wel een schitterend gezicht als er een vis wordt gehaakt en die naar boven komt. Volgens Branko net de Caribbean met van die grote dorado’s, tarpoon, koningsmakrelen, mahi-mahi, wahoo of nog beter een zwaardvis.

En als we op de stek liggen heb eigenlijk gelijk al vis en een mooie volle ronde vis. Dat gaat goed dus en we denken ze gelijk te hebben gevonden en dat met dat heldere water en mooi weer zonder dieptemeter of fisch finder. Kwestie van je water kennen want de stekken zijn seizoen gebonden. De vissen zitten in dit jaargetijde nog diep en zullen over een par dagen naar hogere plekken verhuizen ter voorbereiding om nesten te maken om dan te paaien.

En branko laat ook van zich spreken en vangt zijn eerste snoekbaars van boven af. Natuurlijk  vandaar de naam verticalen en hij is helemaal verkocht. Zeebaarzen is fantastisch en daar kan maar weinig zoete baarzen tegen op qua kracht maar als ze hier op het Haringvliet “loss” zijn op 14 meter dan zijn deze rammen fantastisch op diep water. Hij is dol enthousiast en vandaag zijn ze gretig maar wel op de vierkante meter. Er zit hier een gat en tegen het schuine kantje een talud van een dikke meter verschil pakken we ze allemaal. Een belly boat 10-15 meter van ons vandaan heeft het nakijken en terwijl wij vis na vis haken ziet hij helemaal niets net als aan de oever. Ook daar zijn wij het schouwspel. En met dit windstille weer kunnen we steeds de bot zachtjes er over heen trekken de shad maar net van de bodem halen zo rustig mogelijk en de grote staart van de Berkley het werk laten doen. Het zijn dreunen tot in je schouder snoeihard die we op onze hengeltoppen krijgen. Ben zelfs bijna een keer mijn hengel kwijt terwijl ik Branko adviezen geeft en er een verschrikkelijke ram op krijg. Hij schiet uit de pen greep de methode die ik hanteert en kan em nog net uit de lucht graaien. Dat was wel ff schrikken want het zijn dure setjes waar we mee vissen en erger nog je hele dag is dan verziekt. Voetballen doe je toch ook niet zonder bal

Maar dan na dat ik ook nog een dreumes haakt valt het stil en na een klein uurtje alles afgepeuterd te hebben gaan we verkassen. Ze liggen stil en we krijgen ze niet meer aan het azen.

Het is nu helemaal windstil geworden dus we hebben het prima naar de zin op het water en we vertrekken richting terras flats naar de rode boei. Daar heb je ook zo’n mooi talud dat loopt vanaf 32 meter. Maar daar is het ook stilletjes en na wat losse omdat je de vis niet te snel naar boven wil halen zo halvewege het talud  (de wet van Gay-Lussac uitgelegd door Erik 24 feb. 2012) en een dreumis voor mij. Branko heeft ook nog enkele missers valt het ook hier stil. We willen die school dikke 60 tigers weer zien te vinden en gaan weer zoeken en dat is geen straf met dit weer. Dat is heerlijk met dat zonnetje en meestal voorspelt dat dan niet zo veel maar vandaag zitten we geramd.

We driften het hele stuk weer terug naar de vuurtoren langs de slijtgeul van de vaargeul met hier en daar een tikkie en die we haken zijn maar net aan de maat (±50cm) als we plotseling weer op de vissen stuiten die we zochten. Het schooltje is weer aktief en we zitten weer midden in het bijt uurtje op precies het zelfde heuveltje. Het krioelt er ook waarschijnlijk van de brasems of de mosselen moeten het naar de zin hebben want het is er een en al bellenplakkaten en net op die rand moeten we zijn op het talud. Wel zo gemakkelijk zonder diepte meter of fishfinder. De wakker zo’n rode H doet vandaag formidabel zijn werk. We zien zo hoe diep het is markeren op je lijn met een watervaste stift en kunnen niet afdwalen want mis je die vierkante meter dan zit je voor niets je shadje nat te maken. Leg die waker nu ook niet op je visplek neer want dan haak je natuurlijk geregeld die uitstaande lijn maar gooi hem een 15 meter er van af zodat je weet waar de markeringsplek is gezien vanaf de marker (H).

Het gaat werelds en we vangen het snot voor de ogen. Het is natuurlijk mooi weer en we zitten prima in de Linder op dat gladde water maar hier zijn we toch voor gekomen. Van die zware dreunen tot in je schouder en een kromme Godfather die even vast staat. Zo’n aanslag en het stil staan wat seconden lijkt maar natuurlijk een korte reactie is en dan dat zware beuken van een vis met een gillende slip omdat hij op de bodem wil blijven liggen maar het uiteindelijk toch moet opgeven en langzaam naar boven komt met van ie lange uithalen om uiteindelijk de laatste meter zeilend naar boven te komen. In één woord fantastisch.

En ik wil net Branko mededelen dat we weer het talud op gaan i.p.v. af want we zijn nu iets verder afgedwaald van de hot spot als hij er een dreun op krijgt die zijn hengel zeker voor de helft onder water trekt gebogen tot in het handvat. Met twee handen heeft hij het kurk in de hand en de hengel steekt ver onder de boot en ik denk ieder moment een droge knak te horen maar alles is goed afgesteld. En de slip van de molen doet prima zijn werk.

Als je kan zeebaarzen uit de boot dan heb je natuurlijk dit spelletje ook zo door en het afstellen van je materiaal is dan een peulschil maar nu eerst deze serieuze vis zien te vangen voor een fotomoment.

En die komt er dan ook. Tjonge wat een mooie is is dit en gelijk zijn nieuwe PR opgeschroefd. De adrenaline knalt door ons lijf. We kunnen stellen dat dit experiment er even in gaan met de Linder voor en paar uurtjes alleen met de elektromotor prima is geslaagd. Dit bevestigt misschien weer mijn gedachte dat er altijd rondom zo’n samen geschoolde troep wolven voordat het water warmer wordt nesten te maken en klaar om af te paaien altijd wat grotere exemplaren rond zwemmen die de vissen eten waarvan door de voedselnijd de staarten zijn afgebeten. En voordat ze die weer komen ophalen in mindere tijden maar dat is nu niet aan de orde natuurlijk met dit voedselaanbod eten die dikke jongens die op. Vandaar dat je met dood aas ook altijd de grotere vangt want zie het in heel het dieren rijk. Grote oude exemplaren bewegen moeilijker en wat is er makkelijker dan het oprapen van het talud dan er achter aan jagen. Om dan vervolgens weer solitair te gaan leven na de broed tijd als de scholen weer uit elkaar vallen in kleinere toepen. Het is maar een theorie van me maar elk jaar pakken we wel een mooiere vis net buiten de hot spot van de dag. We vangen nog een paar mooie dik 60+ vissen maar maar het is tijd om er uit te gaan. Het wordt ook koud en gelukkig is Leo ook nog even komen kijken. Die kan het niet laten en soms denk ik dat hij hier woont. Voor ons is dat fijn want met zijn drieën pakken we de boot met spullen en al zo uit het water en lopen ermee naar de trailer. Op naar Warung Freek want een borrel kunnen we wel gebruiken. Wat een avontuur was het weer en een volledig geslaagde middag.

Reactie’s

hé Freek,

mooi stuk en foto’s man, van een superdag! Ik sta nog op de ok. Dit weekend zal ik zeker een stukje sturen…

Goed weekend, Branko.

–

Hoi Freek,

wat een schitterende vis van je maatje op de laatste foto !!

Mooie foto ook !

Floris

–

Hoi, die Freek en vismaatjes

Het is weer lekker vis vangen. Van klein naar groot is altijd leuker.

Groetjes Henk & Rina

–

Hoi Freek,

blijft toch bizar; vrijdagavond op het werk kan ik de hele pagina en alle foto’s en nu thuis toch alleen maar weer de inleiding met eerste foto. Dat moet ergens aan een instelling van mijn laptop liggen, maar ik ben volkomen digibeet…dus dat wordt toch een buurman vragen.

Zou je mij de foto’s in groot formaat kunnen sturen?…zijn toch mooie platen voor de verzamling!

Hieronder komt het stukje om als reaktie te plaatsen:

Na een nacht met wel heel weinig slaap (om precies te zijn anderhalf uur), kwam ik tegen achten pas thuis. Even het ijs gekrabd van mijn meisjes auto en een bakkie thee gezet. Zo scoor je met weinig moeite gelijk alweer wat punten, die je later weer in kunt wisselen tegen vistijd, haha!

Het beloofde een schitterende, windstille dag te worden en ik besloot om niet naar bed, maar naar het Haringvliet te gaan. Een uitgelezen kans om het eens vanuit de Hobie-kayak op snoekbaars te gaan proberen. Normaal vis ik alleen vanaf de kant op zeebaars, en met zware spinhengels op de wrakken en heel soms op snoekbaars als de zoute stekels er echt niet meer zitten… Ooit twee verticaalstokjes samen met spinhengels in een partijtje via Ebay gekocht, dus die moesten eerst worden opgetuigd. Klein Twinpowertje en reeltje van nieuw draad voorzien en wat shadjes en klein materiaal gesorteerd. Omdat het in de kayak moest passen, was het even lastig kiezen. Vanaf de kant zeul ik meestal een halve hengelsportzaak aan materiaal met me mee.

Was bijna klaar toen ‘Bassbuster’ Freek belde. Ik had Freek ergens in januari op de Punt leren kennen, toen ik daar voor het eerst een snoekbaars probeerde te vangen, omdat mijn zoon Koen die weer eens zo graag zou willen eten. Tsja, en wat doe je dan als goede vader?…

Uiteraard zat ik ’s avonds achter de pc om zijn website te bekijken en sindsdien heb ik hem meerdere keren met vragen gemalied, omdat ik daarvoor nooit viste op groot water als het Haringvliet.

Freek belde of ik nog ging vissen. Ik kon me het gezeul met de kayak besparen, want ik kon een middagje met hem in de Lindner mee. Daarvoor te porren was ik wel, zeker een nieuw soort visserij blijft een uitdaging die ik graag aanga. Gebrek aan ervaring kun je veelal voor een deel compenseren door goed te kijken en te luisteren ipv eigenwijs te doen, én door vreselijk fanatiek en geconcentreerd te vissen. Laat ik díe eigenschappen nou net (soms) hebben. Als de vangsten tegen zouden vallen, dan viel er welig een hoop te leren en een dag op het water is altijd beter dan een dag op de ok!

Een paar uur later waren we op weg met de boot op de trailer. Jammergenoeg pastte Freeks transducers niet op mijn visfinder(de mijne zitten verlijmd in de kayak), dus dat werd navigeren puur op Freeks waterkennis…en dat hij die bezit werd in de loop van de middag voldoende bewezen.

Gelukkig was Leo toevallig (of natuurlijk niet) op de punt aanwezig, zodat het te water laten van de boot en het laden van de spullen zo gebeurd was. Even leek hij op ons aanbod in te gaan om even een uurtje mee te gaan, maar hij bleef toch op de wal.

Na een paar minuten varen kon het, voor mij nieuwe, spelletje beginnen. Freek legde me het een en ander uit en opgewonden liet ik de blauw-groene Culprit zakken. Tsjonge wat een eind naar de bodem, met 14 gram…het leek wel wrakvissen met een 60 grams pilker. Doordat er amper golven waren, was het behoorlijk goed te doen om bodemkontakt te houden. Toch bleek ik na een half uur vissen iets niet helemaal goed te doen; Freek had al een paar mooie snoekbaarzen aan boord gehaald, terwijl ik slechts een dreumis had weten te haken. Iets wat trouwens wel een schitterend nieuwe ervaring was. Freek deed me voor hoe ik de shad minder kon laten bewegen en beter tegen de bodem te kunnen houden. Al snel leverde dat wel aanbeten, maar ook veel frustratie bij  mij op. Doordat ik de hengeltop niet dicht genoeg bij het water hield, had ik te weinig opslag met zo’n kort strak stokje om goed te kunnen aanslaan. Meerdere keren kreeg ik een keiharde aanbeet, waarop ik de vis vrijwel direkt verspeelde. En met hard bedoel ik ook écht hard. Vanaf de kant zijn de aanbeten, ook als ze hard zijn, totaal anders dan die met verticalen. De langere hengel en de ruimte om aan te slaan zijn zo anders, dat ik er niet veel van bakte. Eigenlijk zou ik hoger moeten zitten, zodat ik de hengeltop ondanks de rand van de boot toch vlak boven het water kon houden. Om dit toch te bereiken besloot ik om Freeks pistoolhoudersgreep te gaan imiteren. Nou dat hebben mijn vingergewrichten geweten…een paar rammen vanuit de diepte later was ik het spuugzat. Maar liefst drie keer gebeurde het dat de combinatie van een keiharde aanbeet én mijn onhandigheid leidden tot vingers die bijna uit de kom draaiden, hengels die uit mijn handen vlogen en uiteraard het onbedaarlijk lachen van Freeks kant. Die had een mooie middag; zelf veel vis vangen en ook nog entertainment aan boord van een stuntelende beginner! Ook stond mijn slip een paar keer net te los, waardoor ik niet goed genoeg kon aanslaan, kortom; verbeterpunten zat.

Vloekend beet ik me erin vast, ik moest en zou het onder de knie krijgen. Aan de presentatie lag het niet, ik kreeg aanbeten genoeg…slip bijna dicht en volhouden dus. Naast het lachen deed Freek zijn uiterste best om mij wijzer te maken in de kunst van het verticalen.

Ondanks alles kreeg ik toch nog meer lossers en missers te verwerken dan vissen in de boot. Inmiddels viste ik met een klein wit dropshot-shadje boven mijn zwarte Culprit. Hierop kreeg ik meer aanbeten dan Freek, maar ze wisten allemaal te ontkomen. Freek ving ondertussen rustig zijn portie snoekbaars bij elkaar. De zon ging al zakken en tussen de schuimplakaten van azende brasems, bezwoer ik hem dat ik, ondanks alles toch met de grootste vis van het water zou gaan. En dat gebeurde; ik kreeg een ram op mijn hengel, niet normaal meer. Mijn hengel verdween gewoon over de helft onder water…dit moest hem worden! na een pittige dril zag ik de kapitale stekel uit de diepte omhoog komen. Met het glasheldere water was dat een magnifiek gezicht. Op zeker tien meter diepte zag ik de vis zich op haar zijkant strekken. Haar stekels stonden recht overeind, wat een mooi gezicht! Blij als een kind poseerde ik tegen de ondergaande zon met mijn nieuw pr: 82 hele centimeters, maar bij die lengte een ongelooflijk gewicht.

Het werd nu in rap tempo kouder, dus we zouden nog maar even het talud afvissen. De volgende vis volgde al snel, en deze vangst deed me nog het meest genoegen. Niet omdat ie zo groot was, maar omdat ik eindelijk alles juist deed; de reaktie op de aanbeet, de goed afgestelde slip en het geen seconde contact verliezen met de gehaakte snoekbaars. Eindelijk bracht ik Freeks adviezen perfect in de praktijk. En als bonus zou mijn vader deze vis, gefileerd en wel, als kadootje krijgen want het was vandaag zijn 69ste verjaardag…

Aan de kant hielp Leo ons wederom met het sjouwen van de spullen, waarvoor onze ruggen hem nog steeds dankbaar zijn.

Na een verdiend drankje en heerlijk broodje varkenshaas was het tijd om mijn vader te gaan verassen. Ik moest er tenslotte ook nog een flink stuk voor rijden naar het Westland.

Zo kwam een einde aan een superdag, één die de visarchieven ingaat met een dikke gouden rand!

Freek enorm bedankt, Branko.

Branko.