Het ziet er fantastisch uit qua weer en dat beloofd een heerlijke middag op het water uit de wind en in de eerste lente zon. Het water is nog steeds kristalhelder en je kijkt meters diep. Meestal is dat niet best maar het kriebelt dus we zien wel waar we stranden. We starten direct uit de haven onder de krib van Middelharnis uit de wind en krijgen eigenlijk gelijk tikken op de shad maar slaan hopeloos mis een gat in de lucht. Ze doen het wel heel voorzichtig, maar ze doen het tenminste dat bij een water temperatuur van 3,5C en gelukkig niet zo diep op het talud. Ze liggen verspreid en we vangen vis vanaf 12 meter naar 24 meter toe. Die laatste vissen moet je wel heel langzaam omhoog draaien i.v.m. het grote drukverschil (Caissonziekte hetzelfde als bij duikers) want we hebben natuurlijk geen decompressie tank aan board.

Daardoor verspelen we er nogal wat halverwege (losse) schieten ze los door te weinig druk te houden op de lijn maar wie geeft erom als je je shad weer laat zakken en bijna direct wordt deze weer gegrepen.

Caissonziekte, decompressieziekte of duikersziekte is een ziektebeeld dat zich kan voordoen bij mensen die, na onder verhoogde luchtdruk te hebben gewerkt, weer in een omgeving met een lagere druk terugkomen, zoals duikers of mensen in een vliegtuig na een snelle decompressi.

Oorspronkelijk (rond het laatste decennium van de 19e eeuw) werd de ziekte beschreven bij mensen die onder hydrostatische druk onder het wateroppervlak in grote duikklokken (caissons) werkten aan de funderingen van bruggen. De oorzaak van de klachten is dat er tijdens het verblijf in een gasmengsel met hoge druk meer stikstofgas in het bloed en in de weefsels oplost dan normaal (fysisch wordt dit verschijnsel beschreven met de wet van Henry. De stikstof wordt bij het terugkeren naar normale druk niet snel genoeg via de longen afgevoerd. De stikstof vormt dan belletjes in de bloedvaten, waardoor de bloedsomloop wordt gehinderd (embolie). Als zulke bellen in de hersenen ontstaan kan dit zelfs dodelijk zijn.

Stikstofgas lost niet goed op in water, maar bij hoge druk neemt de oplosbaarheid toe. Tijdens het afdalen en het duiken op diepte lost stikstof op in het bloed en van daaruit in de overige weefsels van het lichaam. Hoe groter de diepte, hoe sneller de stikstof oplost. Hoe langer het verblijf, hoe meer ook slecht doorbloede weefsels (b.v. kraakbeen) verzadigd raken met stikstof. Een duiker kan caissonziekte dus voorkomen door niet te lang en niet te diep te duiken (er lost dan weinig stikstof op) en door langzaam op te stijgen (het lichaam krijgt dan de kans de stikstof uit het bloed te “wassen” en via de longen af te voeren).

Behandeling van caissonziekte gebeurt in decompressiekamers (eigenlijk recompressiekamer), waar het slachtoffer zo snel mogelijk opnieuw in een verhoogde luchtdruk wordt geplaatst, om daarna de druk langzaam te laten dalen. Door het weer onder druk brengen worden de ontstane bellen kleiner en wordt het ontstaan van nieuwe bellen voorkomen. Met het onder druk inademen van zuivere zuurstof wordt de stikstof versneld afgevoerd. Er mag nooit geprobeerd worden een duiker die mogelijk aan caissonziekte lijdt zelf terug naar een diepte te brengen waar het stikstof makkelijker oplost, dit mag enkel in gecontroleerde omstandigheden (dus in een decompressiekamer) gebeuren. In Nederland worden alle duikongevallen behandeld in de decompressiekamer van de Koninklijke Marine in Den Helder.

Het is voor de duiker mogelijk de stikstofopname te verminderen door tijdens het duiken een speciaal gasmengsel in te ademen waarin de stikstof geheel of gedeeltelijk vervangen is door een ander gas, bijvoorbeeld helium (Trimex), of waarbij de verhouding zuurstof-stikstof in het voordeel van de eerste aangepast wordt (Nitrox).

En dat is lang geleden dat we zo lekker bezig zijn want de laatste tijd was taai, heel taai maar nu halen we dat in. En we zijn alleen op het water al zou dan later wel een bootje erbij komen liggen dei vanuit Tiengemeten kwam en ook heeft getrailerd in Middelharnis maar er ligt vis genoeg voor  twee tegen het talud aan.

We vangen het snot voor de ogen, het is fantastisch en af en toe staan we beide met een kromme stok en dat is lang niet zo geweest. Boven op een school met rovers die azen willen we zitten er midden in. Het is werelds we genieten met volle teugen.

Maar hoe later op de dag moeten we ze wel steeds dieper opzoeken terwijl je dat andersom zou verwachten met dat heldere water.

Dan pak ik nog een mooie baars en dan blijft het stil. En met stil bedoel ik dat we alleen nog vissen vangen van 40 cm. Dreumissen dus. Waar is die school gebleven met overwegend 60+. Hebben die school baarzen ze verdreven en zijn die dreumissen gevolgd. Of moeten we nog dieper vissen dieper dan 24 meter. Nee dat doen we niet want dat overleven de vissen nu niet met naar boven halen. We gaan verkassen want het is eigenlijk te gek voor woorden maar we zijn verwent geworden met al die aanbeten. Beetje kapsones op het water dus en we vertrekken richting Oudenhoorn. Maar daar is het wel heel rustig en na dik een half uur met beide één aanbeet verzilvert ondermaats en een enkele misser kijken we elkaar aan. Hoe laat is het en we geloven het niet. Beide dachten we dat het wel een uurtje of 16.00 uur zou zijn maar het is nog maar 14.00 uur. Dan hebben we wel heeeel veel vissen gevangen in een heeeel korte tijd daar bij Middelharnis. Wat doen we hier bij Oudenhoorn en we gaan zonder overleg (twee schippers natuurlijk) maar in één gedachte als een speer terug in volle kracht.

Ons plekkie is bezet door die andere boat maar we weten nog een mooi talud in de buurt en direct is het weer raak met vangen van dreumissen. Allemaal rond de veertig cm en geregeld staan we beide met een brede grijns. Kleur maakt niet uit ze zijn helemaal los en spugen geregeld garnalen. Ze zijn in een vreetbui.

Op een gegeven moment gaat Floris een nieuw shadje gebruiken eentje die stinkt een uur in de wind en die doet het prima. Zo goed dat als hij de bodem raakt een dreun erop krijgt en de staart is finaal eraf. Hilariteit aan board zijn ze gretig of niet.

En dat gebeurt verschillende keren te gek voor woorden. Een enkele keer maak je wel mee maar nu is het bijna elke aanslag staartloos voor de TroutBuster. Soms komt de vis en zeker geen kleintje een paar meter mee totdat de shad gewoon afscheurt net na de haak. Ongelofelijk wat een geurtje kan doen. Maakt nu natuurlijk niet uit want ze zijn gewoon loss maar een eurootje per aanbeet is duur vissen.

Vorig jaar deze uitgeprobeerd zonder geurstof weliswaar en in een andere kleurvarianten voor Mario van de Catfisch maar die waren niet zo effectief als vandaag.

Deze van vandaag werden finaal agressief afgebeten met harde beuken terwijl bij mij de meeste aanbeten boterzacht waren op de Culpritjes, Shakers, Imperator, Berkeley’s of Bleu fox. Zeker bij de 60 plussers. Van die natte scheten aanbeten waren dat. Niet alleen een geurtje doet dat natuurlijk want ik weet de tijd nog dat we de shads in de knoflook olie legden of inspoten met een dokters spuit maar die ribbels geeft onder water natuurlijk ook genoeg herry (turbelentie) onder water. Denk nog maar eens aan die Bleu Fox, die waren dodelijk op het Haringvliet en daar wil ik nog wel een kist van hebben. Die hebben ook van die ribbels en die blauwe groene gloed erin. Nu (Gouden tip) knijpen we die er zelf in met een tang nadat ze uit het warme water komen.

Dus wie van die Bleu Fox af wil moet dat direct melden want hier kan je die dan wel kwijt. Graag zelfs. zijn de vangers van het Haringvliet.

En we vangen gewoon door het is niet normaal. We zitten op rozen vandaag. Deze dagen maak je niet veel meer mee. Die verhalen horen we alleen nog van mijn vismaatje Flo (Joop Flohil) die met zijn zoon René het hele Haringvliet en omstreken tot op het zoute in kaart hebben gebracht. Maar dan was een vis van 70cm een dreumis. Dat waren nog eens tijden en die komen niet meer terug.

Deze nieuwe shadje doen het ook prima. Gelukkig goed ingekocht…

We hebben een heerlijke dag gehad met heel veel kleine vissen en nog meer verspeeld omdat ze diep zaten op het talud en je wild ze natuurlijk niet teveel verwonden als ze zo diep zitten. Maar met zoveel aanbeten maakt dat ook niet uit.

We gaan eruit want we krijgen het koud. Op het water is het al snel kouder met dat windje als dat ze opgeven.

We bewezen natuurlijk nog even het frietkot een dienst en het zit er op voor vandaag. Als dit een voorbode is voor dit nieuwe seizoen dan ben ik er helemaal klaar voor. Piet van de Shiffart Buster dealer komt dit week-end over uit Grou, Friesland om mijn boat een beurtje te geven dus de BassBuster is er dan ook helemaal klaar voor.

Reactie’s

Hoi Freek,

was een topdag,

de beste stek voor het laatst bewaard “t’hoad”

thanks Buddy !!!

~ floris

–

Hai Freek,Ja ik ben hartstikke jaloers…..Maar morgen zijn wij in Miami (28 graden) en als het mee zit even vissen op de grote jongens….Gun je ons toch wel?   We zullen foto’s maken.John en Jules