Willem heeft een andere hengel gevonden nog tussen de spullen van de vakantie in Italie van vorig jaar. Deze is zeker veel te licht vraagt hij maar die is perfecto voor deze visserij. Wat aan de korte kant maar met die zachte top dempt hij alle uitvallen veel beter dan die nieuwe veel hardere stok van em. Ik leg em dat uit en dat begrijpt hij wel net als uw hengel bedoelt u. Precies amigo en Oma staat er bij te genieten. Maar nu nog een molentje. En terwijl ik wat zoek in de verzameling. Ik heb er nog eentje thuis liggen zegt Willem en we kijken Oma lief aan. Jahoor die wil wel eventjes terug rijden om hem te halen. Tis ook op de Rijksstraatweg maar die is lang. Loopt helemaal naar Brielle…. Maar ze hoeven maar tot aan Nieuwenhoorn en zijn in een half uurtje terug. De lijn die er op zit is oud want breekt al bij de eerste ruk maar we hebben klossen lijn genoeg. Doe er 30/100 op die kunnen we later vervangen door 25/100 als hij het allemaal beter onder de knie heb. Maar met deze dikkere nylon lijn gooi ik makkelijk tot bij de vesting muur aan dus die lijn zal er wel op blijven zitten denk ik zo.

Alles is prima geregeld bij Willem. Hij heeft zelfs een mee VisVergunning aangevraagd voor vandaag zodat Oma ook als ze wilt mee kan vissen. dat is goed geregeld bij Sportvisserij Nederland. Invullen en je kan gelijk mee gaan vissen. Zo kan een familie lid, een vriendje op vriendinnetje het ook eens uit proberen zonder gelijk een vergunning te moeten kopen. Dat is best prijzig als je er niets aan vindt en niet meer mee wilt gaan vissen. Er zit geen statiegeld op…

Oma vindt het allemaal prachtig en blijft foto’s maken. We hebben er een fotojournalist bij op Hellevoet zo sta ik er ook eens op. Er wordt druk gecorrespondeerd op de familie app. Er worden over uren gemaakt door de familie.

Er komen allerlei foto’s terug van gevangen vissen van neefjes die hun vangsten ook laten zien. Willem gaat ongestoord fanatiek en geconcentreerd door met vissen en vangt de enen na de andere mooi spiegel of schub.

Nee bang zijn ze niet voor vissers, Terwijl er ruimte zat is komen ze vlak langs om te water te gaan met hun jongen. Maar als de rest van de groep even later een hond zien verschijnen krijgen ze meer haast en kakelend gaat dan de gehele groep te water.

Het loopt weer hardstikke goed. Als je maar goed ingooit en dat moet nog wel eens opnieuw maar dan is het ook de lijn strak trekken en oppassen dat je niet je hengel kwijt raakt. Op dit molentje is geen baitrunner en dat verschil merkt hij nu ook. Is bijna zijn hengel kwijt. Hij draait zich om om te gaan zitten en roetsj daar gaat zijn hengel. Ik kan em nog net aanroepen en tis dat de molen blijft haken achter de afrastering paaltjes al in het water langs de kant. Ja nu gelooft hij me wel dat hij naast zijn hengel moet gaan zitten of hem moet verzekeren achter een stoelpoot of touwtje als je vist zonder baitrunner op de molen en even wat anders moet doen dan opletten.

Natuurlijk samen er op, je vangt hem ook saampjes. Netjes genet hoor door oma met de aanwijzingen van onze sport visser in spé.

Ze en natuurlijk we hebben er plezier in. En zo word het nog een hele reportage.

Wel uitkijken dat Oma niet te water glijdt. Maar ik kan zwemmen hoor zegt ze. Gelukkig komt mijn vismaatje Leo ook ff kijken en let er op dat er niemand te water gaat in hun enthousiasme en kan ik nog wat foto’s maken.

En zo word het nog een hele leuke reportage. Wat een leuke dag is dit dan weer. We sparen herinneringen en daar hoort deze dag helemaal bij.

Want de ene na de andere vis wordt nu geland. Het wordt een routine klus en gaat op werken lijken. Nee hoor we hebben een wereld middag. Oma heeft een etentje dus die gaat naar huis om haar op te doffen en heeft een fantastische middag met haar kleinzoon gehad.

En Willem, die is helemaal löss vandaag. Zijn eerste karpers deze week en vangt er een dikke platte. Nog nooit zo’n grote brasem gezien zegt hij. Hij is helemaal blij. Dat wordt nog moeilijk dit record voor em te verbeteren. Gelukkig heeft hij daar nog tijd genoeg voor. Die is nu helemaal verknocht aan het vissen. Tja als je wat vangt dan wordt het steeds leuker.

Dan wordt er gebeld, het eten staat op tafel. Of hij ook nog thuis komt om te eten vraagt zijn vader Erik. Wat gaat de tijd toch altijd snel met vissen. Lijkt twee keer zo snel te gaan als in de schoolbank. Snel de spullen inpakken en terwijl ik even later een biertje drink met Erik en Sandra en de kids Bram en Vera werkt Willem een bord targentelli weg. Moet nog even uit legen dat zijn lichtere hengel met een veel betere top actie veel beter werkt op het Land van Paling. En dan kan Sandra precies vertellen waarom. Aktie, reactie de sommen komen boven tafel alles komt weer boven zegt ze want ze helpt nu Vera met die sommetjes. Op papier weten we nu ook waarom die hengel veel beter voldoet met deze visserij. Wij, Erik, Bram En Willem knikken alleen maar. Deze keer hebben de meiden ons de mond gesnoerd.

Reactie’s

Hoi Freek,

Facebook

Patrick Stad heeft gereageerd op je bericht.

Patrick Stad

7 juli om 17:54

Waar is dat dan Freek 

Hier in de vesting gracht van HSV Het Voornse Kanaal

Facebook

Anneke Bulder heeft gereageerd op je foto.

Anneke Bulder

7 juli om 16:34

Geweldig ! Leuk stel! 

Ja hé, Oma en kleinzoon

–

Facebook

Patrick Stad heeft gereageerd op je bericht.

Patrick Stad

7 juli om 19:40

Kom er een keertje bij zitten met die ouwe 

Heb em al vaker uitgenodigt, jullie zijn altijd welkom

–

Hoi Freek,

Via Michiel kreeg ik de reportage van het vissen toegestuurd. Kan nog niet alles goed bekijken, maar ga daarvoor wel even naar Michiel.

Maar in ieder geval bedankt. Vond het ook echt leuk.

Gr. Hennie

Verstuurd vanaf mijn iPad

Krijg ook hele leuke reactie’s over die sportieve Oma met haar Kleinzoon

–

Ja ik ook, van mijn broer kreeg ik gelijk een foto van zijn kleinzoon met een snoek! Ja baas boven baas!

Verstuurd vanaf mijn iPhone

–

Facebook

Cornelis Jan Cinjee heeft gereageerd op je bericht.

Cornelis Jan Cinjee

16 juli om 16:25

Joekel van ,n brasem , heel mooi ! 

–

Als ik aankom dan zijn de beste stekken natuurlijk bezet. Voor de zekerheid vraag ik in de bocht daar waar je dus twee kanten uit kan vissen en heerlijk kan zitten met z’n tweeen. Want Leo komt zodadelijk er ook even bij zitten.

Je heb al het geluk van de wereld hoor ik de mannen zeggen. Wij gaan zo weg. Mooi, mooi ik wacht wel ff met installeren en kan ik gelijk informeren hoe het is gegaan. tweeëntwintig karpers hebben ze gevangen. Wel vanaf vanmorgen vijf uur dus volgens de mannen valt dat allemaal wel mee. Dat is net geen twee karpers per uur gedeeld door vier hengels. Tja dan valt dat zeker tegen. Heel gek ook bijna allemaal op één hengel terwijl de andere drie allemaal precies hetzelfde aas hebben en dito afstellingen. Dat hebben we op de boot ook wel eens dat er eentje is die alles vangt maar dat kan je wijten aan concentratie, elk heuveltje en gaatje meenemen op de bodem, het bewegen van de shad, daar zijn tientallen bewegingen die anders kunnen zijn maar vooral in je hoofd. Rust en concentratie zijn de belangrijkste factoren. Maar hier met een zelfhaaksysteem is dat raar.

De mannen zijn wel goed uitgerust. De ene met een method feeder en de andere voert met een bootje en vist dus met een 50grams loodje. Ook een zelfhaaksysteem je weet immers dat je haakaas midden in de voerplek ligt want alles breng je met een voerboot. Met de method ligt je aas natuurlijk ook midden in het voer aangeleverd door de korf maar het ligt nooit precies op de vorige worp dus je voerplek is wat groter. En wil je voedselnijd creëren dan moeten de school vissen moeten dringen om wat te kunnen vreten. Des te eerder zullen ze het aas met de haak voluit pakken.

Als de mannen inpakken komt Leo er aan. Mooi we zitten hier heerlijk. Wel moet hij zo wat ophalen in Oostvoorne. Een paar Shimano’s 1000. Die had hij nog niet in zijn verzameling kompleet zal ik maar zeggen want hij heeft er wel een paar…

Het is er heelijk vertoeven en die kleintjes pak ik tegen de vesting muur aan. Daar is het water natuurlijk warmer. Het eerste zonnetje staat de hele dag op die muur en geeft onderaan bij zijn voeten de warmte af aan het water. Dat vinden die vissen wel wat. Maar een korf van 25 gram kunnen ze wel aan gehaakt worden maar echt verplaatsen lukt ze niet. De lijn valt dus plotseling slap. Nu kunnen ze alleen maar naar mij toe zwemmen of langs de muur naar lings of rechts. Maar alles komt naar me toe naar de minste weerstand dus. Waarom dan de groter altijd van je af zwemmen. Weer wat om over na te denken te filosoferen aan de Stamtisch van Warung Freek de Bassbuster Tafel onder het genot van een drankje en een hapje.

Het is een goede zet geweest van de vereniging om hier die karpertjes uit te zetten. Die zwarte doerakken die alle wateren leeg vreten hebben moeten deze maat van vissen niet of ze kunnen ergens anders beter krijgen. Haringvliet en het zeewater is vlak bij. Ik zie een harinkje ook liever dan een voorntje. Weet nog dat ik echt niet meeging als ventje van tien jaar op vakantie als mijn hengel niet mee mocht. Wij naar Markelo op vakantie daar waar mijn vader en Oom bij gevoederd werden in het laatste jaar van de oorlog. We hebben nog steeds goed contact maar toe gingen we elke jaar een weekje er naar toe. Slapen in het hooi was een feestje voor ons in de stal, de deel. De koeien liepen toch buiten. Ik dus naar een wetering met mijn bamboe stok en kwam thuis om toch wat te kunnen laten zien en had wat dikke voorns in de voeremmer gedaan. Goed gedaan zij Oma en ik hoefde ze niet terug te gooien. Ze werden geschubd, schoongemaakt en lagen op het bord ‘s avonds naast de aardappels. Mijn vader moest wel lachen. Dat waren we niet gewent. Het vlees in de grote vriezers stond Freek op want vlees met dat vet er aan waren we niet gewent. Er werd dus voor de familie gedacht het hele jaar en verwent als we kwamen. Zo ook deed oma altijd haar best met koken en 1 dag in de week maakte m’n vader dan Bami. Dat was andersom. Iedereen vond het heerlijk maar zou graag de verhalen horen van Wim. Die was de leeftijd van mijn broertje Hans. Die waren die specerijen niet gewent er werd daar gekookt zonder zout en je deed dat er op tijden het eten. Zal die verse aardappeltjes zo uit de grond met een beetje zout nooit meer vergeten. Wat een smaak. Heerlijk.  Gouden herinneringen.

Weet nog goed als klein ventje zat op de lagere school en al helemaal zot van vissen. We gingen op vakantie naar Markelo zal rond 1970 zijn geweest daar waar mijn vader en zijn broertje Klaas zijn opgevangen in het laatste jaar van de oorlog want in Baarn waar het gezin van zeven kinderen woonde was niets te vreten meer. Nog steeds is er kontakt met de familie aldaar maar toen altijd ieder jaar ging er een week van de vakantie af naar Markelo. Dat was feest en keek je naar uit. Een helemaal andere omgeving. Slapen in de del waar ’s winters de koeien stonden. Er werd dus een stuk afgezet met een zeil en hooi er in. Heerlijk slapen was dat in je slaapzak daar op. Wat een lol, vreugde en liefde daar.

Later na mijn diensttijd nog eens met Deborah Swenson uit Canada die over was in de winter geweest en deze foto gemaakt. Toen stonden dus de koeien wel op stal. Die wilde ik het Nederlandse Boerderij leven laten zien en ze vond dat fantastisch. Die was alleen maar groot, groter en weids gezien. We sliepen wel boven in huis met beneden dus de koeien. Fantastische ervaring was dat. Wat ik nu nog hoor is dat ze overal de koeien rook en die mooie kast met linnen goed dat in een patroon allemaal ingerolde rollen waren. Heb er nog ansichtkaarten van gemaakt want een beetje fotograaf bracht toentertijd zijn werk uit op drukwerk.

Maar we dwalen wel af zo. In mijn kindertijd was daar was Opa en Oma die alles op en om de boerderij runde. Wat een lieve vrouw was dat. Die had wat te stellen met die stadse kinderen. Speciaal werd er vlees bewaard het hele jaar door zonder vet randen voor die ene week, er stond een grote pan waar je in kon zwemmen met warm water altijd klaar voor gebruik op een vuur van houtblokken. En wij wilden dat vuurtje wel aan houden. Fikkie stoken en dan binnen voor ons heel apart. De kippen waren weken van de leg als we waren geweest. Hadden we ons kleine broertje weer eens er in opgesloten zodat die niet mee kon naar de plaatselijke markt. Met Gerrit en Hanna de leeftijd genoten van mijn ouders mee op de tractor ’s morgens en ’s middags koeien melken op het land en overdag “meehelpen” de varkens verzorgen. Het waren weken met een gouden randje. Ik was wat ouder dan de rest. De kinderen van Gerrit en Hannah waren wat jonger dan ik. Wim was in de leeftijd van mijn broertje Hans en zusje Dorien en Rina was in de leeftijd van mijn jongste zusje Hetty. Dus ging al een beetje mijn eigen gangetje en natuurlijk gingen mijn vis spulletjes altijd mee. Was daar een beekje in de buurt en op de fiets van Hannah er naar toe. Voorntjes vangen zoveel als je wilde. Om thuis te laten zien dat dat goed ging op een boterhammetje nam ik er een paar mee in de emmer. Zou ze wel in de sloot naast de boerderij weer los laten. Maar nee hoor. Oma stak het mes er in, schubte ze en gingen de pan in voor op brood. Ik was perplex en mijn vader zei toen ja jongen je bent op de boerderij dat gaat hier zo en dat zal ik nooit meer vergeten. Dat was de eerste keer dat ik zag dat je ze ook kon eten. In mijn directe omgeving viste niemand. Ja een Oom in Muiderberg maar dat was vanuit Dubbeldam waar we toen woonden een wereldreis. Later zou ik wel met em gaan vissen als ik bij mijn Oma zou logeren in Naarden. Die globetrotters verhuisde nog al eens want Opa handelde o.a. in huizen en dan vond die steeds een leuker huis om voor zich zelf te wonen. Zo ook een paar jaar aan het Kanaal de Naardervaart vanaf de naarder vesting richting IJmeer. Hoefde ik alleen maar over te steken en te gaan zitten tussen alle buurtjes. Meesten zaten te palingen voor de brood nodige kost, het was zomervakantie tijd dus de de tijd ervoor. Oma regelde dat Ome Jan zijn neefje maar eens mee moest nemen. Ik ving dan heel de week voorntjes op maat die werden dan na het werk op de Bank door mijn Oom opgehaald en in een bun gedaan aan de steiger waar het bootje lag. Vissen met de Match hengel op dikke voorns met em in de naarder vesting. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Zag voor het eerst een hengel met molen van dicht bij en kreeg zomaar een aluminium insteek hengel van em. Wel even een oog er laten opzetten wat die was spoorloos verdwenen. En dan sparen voor een molentje door te werken zaterdags bij Goof de bakker van Bijl. Dat dan weer wel. Was zo trots als een aap en ik heb em nog staan. Zal die herinnering nooit weg kunnen doen. Of snoekbaarzen op het IJ-meer

Op dat IJmeer lagen diepe gaten door het zand afzuigen voor het opspuiten van Lelystad en Almere. Dat was het domein van vadertje glasoog. Je moest die taluds wel goed weten te vinden. Boven aan vast leggen met palen en dan je pen met aas laten afzakken naar beneden aan het talud. Niks geen dieptemeter of fishfinders. Water kennis en dat had die rakker Ome Jan wel. Die kende het water als zijn broekzak. Die woonde daar bijna vertelde Tante Wil dan die zich drie slage in het rond werkte in haar kapsalon. En menig keer werd er later op de dag in het café de kosten betaald door zo’n snoekbaars. Was normaal na het vissen naar je stamkroeg te gaan en je wilde avonturen te delen. Mooi verhaal is dat er andere vissers waren in dat café niets hadden gevangen maar zo vertelde ze dat er iets verderop wel iemand het snot voor de ogen ving. Oja zei mijn oom toen loop maar even mee en in zijn kofferbak lagen dan wat snoekvaarzen. Zou ik er wat van je kunnen overnemen dan kan ik tenminste thuis komen en zo ging dat dan. Die mannen ook vis en de rekening in de kroeg was weer betaald. Dat ging toen nog met levend aas en dobbers van halve meter zodat je het visje goed kon volgen als die tegen het talud omhoog zwom die ook weer een halve meter aan de haak zwom onder de dikke en vele loodhagels. Mijn Ome Jan was net aan het experimenteren met twister drie onder elkaar in verschillende kleuren en een loodje onder aan de lijn. Dat was de intrede van het kunstaas. Als we dan ’s morgens de straat uit liepen door de achtertuin van Freek de Jonge. Wist niet wie dat was maar dat werd me dan wel uitgelegd. Ik was al op het water met mijn hoofd als ventje. We liepen de straat uit zo de steiger op. Niks hekken iedereen kent iedereen. Het boten huisje hing vol met motortjes en je pakte je eigen er tussen uit. Tankje vullen en gaan. Vletje lag dan aan de steiger.

Visjes uit de bun die er hingen naast het botenhuisje meeste oude wastrommels en had je zelf niet dan was er altijd wel iemand die er teveel had. Dan kwam mijn vader me ’s middags ophalen en was er een levendige handel op de steiger. Ome jan lustte wel eens een andere vis bij zijn doperwtjes en peen en dan werd er geruild voor gerookte paling met de vishandelaren Volendam en Uitdam. Toen al wisten ze wat een delicatesse snoekbaars is. Van mijn vader hoorde ik dan later dat die rookie er weer meer gevangen had, of weer de grootste. Ja tijden veranderen maar herinneringen blijven. Nu gaat ik met de jeugd vissen en vaak vangt degene de mooiste die nog nooit heeft geviste en die je het aan het bijbrengen bent. Mooi is dat toch. Maar de tijden veranderen en de jonge garde gaat liever naar de supermarkt zijn tilapia halen en gooien alles terug in het lel. Het IJselmeer wordt leeg geviste en onze voorns worden gerookt als delicatesse in Rusland bij een borrel. Onze schaaldier producten gaan naar Frankrijk want die kwaliteit kan niet tippen aan onze temperatuur in de Noordzee en wij eten gekweekte vis vol met medicijnen uit Thailand, Zalm dito opgekweekt drie maal het uit eilandelijke gewicht aan vismeel want dat eten die vis zo uit ons delta gebied kan nooit goed zijn. Ik zeg alles met mate en gevarieerd. Want groente, fruit, melkproducten, vlees en vis is nu eenmaal besmet met van alles wat uit de lucht en grond komt. Wordt zo groot mogelijk ingekocht en door elkaar gegooid. Hoe kan het dat de ene mandarijn heerlijk zoet is en de volgende niet te vreten uit de zelfde batch..

Jawel ik eet zo nu en dan een visje die ik zelf heb gevangen. Soort jachtinstinct komt dan boven. En lol met vangen en lol aan de eet tafel. Zo’n snoekbaars is een heerlijke consumptie vis. Want we zijn verwent met eten en terecht hoor. Onze cultuur is zo uitgebreid geworden de laatste veertig jaar met allerlei eetculturen. Maar ik hoor mijn schoonvader nog zeggen dat ze met z’n allen in de flat in Rotterdam Zuid gingen vissen met een bootje op zondag de enigste vrije dag die men toen had. Alles werd meegenomen wat zich vergiste in dat wormpje of als het meezat een deegje want er was niet zo veel te makken. Brasems werden op zuur gezet zodat er geen graad meer te vinden was. Zo werd de wekelijkse pot aangevuld met groente uit een weck potglas. Maar dat even terzijde. Snoekbaars heeft weinig tot geen graad als je die goed uitsnijd. Je kan ze natuurlijk gewoon in de koekenpan met boter bakken maar er is meer.

Zo kan het ook maar als ik ze zelf maak dan liever zonder deeg en alleen maar vis. De archide is ook wel pinda olie die heeft van zich zelf geen smaak heel warm opstoken tot walmen toe en dan de vis er droog in. Schroeit die gelijk mooi dicht en krijg je ook een hardere mooie bruine buitenkant.

De vis met peper, zout en sambal en soms een weinig knoflook is genoeg. Even laten zwemmen en klaar is Freek.

Ik vindt het ook leuk voor de visite bij de borrel naast kip ook een stukje vis te kunnen serveren. Smaakt je biertje veel beter.

Meestal is het in de archide olie met Vitoria frietjes dus maar gestoofd in de oven is meer werk met het schoonmaken van de groenten maar ook heerlijk vindt ik zelf. Je bent wel ff bezig maar dat kan niet fout gaan voor een leuke avond.

En snoekbaars op de huid dan is het wat meer tijd in steken om de vis te schubben te verwijderen maar ziet er wel mooier uit met uitserveren op tafel.

En dit is mijn favoriet op dat kibbelingetje na. Alleen dat rougtje is een dingetje. Daar moet je wel bij bliven.

Maar dit is wel heel goed te eten. Vis in de witte wijn met een boter-mosterd saus. Heerlijk dus.

En natuurlijk de goede aardappel voor de frietjes. Die zijn niet makkelijk te krijgen. Grote aardappels en onbewerkt. Krijg ik van Vismaatje Arie mijn geliefde Victoria’s als die worden gerooid op Voorne. Veel soorten uitgeprobeerd maar deze stelen de kroon. Die zijn heerlijk qua smaak maar de laatste kratjes waren uitgelopen. Toch wat te warm geworden onze opslag kast deze zomer onder het huis. Ze zijn puur natuur en niet gepoederd. Dan is het twee middagen schillen geblazen en voorbakken. Gaat goed hoor ze invriezen en later afbakken. Heerlijk blijven ze. Ik hoor geen klachten van mijn tafel genoten.

Want als ik bel vorige week naar Fauna dan zien ze zo specifiek niet wat ik opnoem maar wel wat er op lijkt wat ik opnoem. Nu is het merk denk ik ook veranderd van Shaker naar Lunker dan zullen er wel meer namen zijn veranderd. Komt bij dat we een mannen uitje hebben naar de grootste winkel van onze hobby. Is nu al een geslaagde dag lijkt me zo.

Maak nog eventjes een plaatje om mee te nemen welke ik zeker wil hebben.

Leo had niets nodig dacht hij toen we vertrokken maar terug heeft hij toch o.a. een baal tijgernoten op zijn rug hangen.

En ik heb natuurlijk ook lekker kunnen neuzen en kan er weer eventjes tegen aan.