Gisteravond maandag 18 mei 2020 nog de Vestinggracht bezocht, ff in Land van Paling gezeten waar ze kleine karpertjes hebben uitgezet. Fantastisch vissen met een lichte hengel. Vis vanavond met een winklerpickertje van 2m70 en 20-60gr en mijn nieuwe gescoorde molentjes.

Als ik aankom dan zijn de beste stekken natuurlijk bezet. Voor de zekerheid vraag ik in de bocht daar waar je dus twee kanten uit kan vissen en heerlijk kan zitten met z’n tweeen. Want Leo komt zodadelijk er ook even bij zitten.

Je heb al het geluk van de wereld hoor ik de mannen zeggen. Wij gaan zo weg. Mooi, mooi ik wacht wel ff met installeren en kan ik gelijk informeren hoe het is gegaan. tweeëntwintig karpers hebben ze gevangen. Wel vanaf vanmorgen vijf uur dus volgens de mannen valt dat allemaal wel mee. Dat is net geen twee karpers per uur gedeeld door vier hengels. Tja dan valt dat zeker tegen. Heel gek ook bijna allemaal op één hengel terwijl de andere drie allemaal precies hetzelfde aas hebben en dito afstellingen. Dat hebben we op de boot ook wel eens dat er eentje is die alles vangt maar dat kan je wijten aan concentratie, elk heuveltje en gaatje meenemen op de bodem, het bewegen van de shad, daar zijn tientallen bewegingen die anders kunnen zijn maar vooral in je hoofd. Rust en concentratie zijn de belangrijkste factoren. Maar hier met een zelfhaaksysteem is dat raar.

De mannen zijn wel goed uitgerust. De ene met een method feeder en de andere voert met een bootje en vist dus met een 50grams loodje. Ook een zelfhaaksysteem je weet immers dat je haakaas midden in de voerplek ligt want alles breng je met een voerboot. Met de method ligt je aas natuurlijk ook midden in het voer aangeleverd door de korf maar het ligt nooit precies op de vorige worp dus je voerplek is wat groter. En wil je voedselnijd creëren dan moeten de school vissen moeten dringen om wat te kunnen vreten. Des te eerder zullen ze het aas met de haak voluit pakken.

Als de mannen inpakken komt Leo er aan. Mooi we zitten hier heerlijk. Wel moet hij zo wat ophalen in Oostvoorne. Een paar Shimano’s 1000. Die had hij nog niet in zijn verzameling kompleet zal ik maar zeggen want hij heeft er wel een paar…

Het is er heelijk vertoeven en die kleintjes pak ik tegen de vesting muur aan. Daar is het water natuurlijk warmer. Het eerste zonnetje staat de hele dag op die muur en geeft onderaan bij zijn voeten de warmte af aan het water. Dat vinden die vissen wel wat. Maar een korf van 25 gram kunnen ze wel aan gehaakt worden maar echt verplaatsen lukt ze niet. De lijn valt dus plotseling slap. Nu kunnen ze alleen maar naar mij toe zwemmen of langs de muur naar lings of rechts. Maar alles komt naar me toe naar de minste weerstand dus. Waarom dan de groter altijd van je af zwemmen. Weer wat om over na te denken te filosoferen aan de Stamtisch van Warung Freek de Bassbuster Tafel onder het genot van een drankje en een hapje.

Het is een goede zet geweest van de vereniging om hier die karpertjes uit te zetten. Die zwarte doerakken die alle wateren leeg vreten hebben moeten deze maat van vissen niet of ze kunnen ergens anders beter krijgen. Haringvliet en het zeewater is vlak bij. Ik zie een harinkje ook liever dan een voorntje. Weet nog dat ik echt niet meeging als ventje van tien jaar op vakantie als mijn hengel niet mee mocht. Wij naar Markelo op vakantie daar waar mijn vader en Oom bij gevoederd werden in het laatste jaar van de oorlog. We hebben nog steeds goed contact maar toe gingen we elke jaar een weekje er naar toe. Slapen in het hooi was een feestje voor ons in de stal, de deel. De koeien liepen toch buiten. Ik dus naar een wetering met mijn bamboe stok en kwam thuis om toch wat te kunnen laten zien en had wat dikke voorns in de voeremmer gedaan. Goed gedaan zij Oma en ik hoefde ze niet terug te gooien. Ze werden geschubd, schoongemaakt en lagen op het bord ‘s avonds naast de aardappels. Mijn vader moest wel lachen. Dat waren we niet gewent. Het vlees in de grote vriezers stond Freek op want vlees met dat vet er aan waren we niet gewent. Er werd dus voor de familie gedacht het hele jaar en verwent als we kwamen. Zo ook deed oma altijd haar best met koken en 1 dag in de week maakte m’n vader dan Bami. Dat was andersom. Iedereen vond het heerlijk maar zou graag de verhalen horen van Wim. Die was de leeftijd van mijn broertje Hans. Die waren die specerijen niet gewent er werd daar gekookt zonder zout en je deed dat er op tijden het eten. Zal die verse aardappeltjes zo uit de grond met een beetje zout nooit meer vergeten. Wat een smaak. Heerlijk.  Gouden herinneringen.

En jawel daar doe ik niet moeilijk over en heb ik al zeker geen geheimen over. Ik neem zo nu en dan een visje mee om op te peuzelen. Heerlijk en wie appelen vaart die appelen eet. Ik ben gek op vis en is onbetaalbaar aan de kraam terwijl je ze zelf vangt.

Weet nog goed als klein ventje zat op de lagere school en al helemaal zot van vissen. We gingen op vakantie naar Markelo zal rond 1970 zijn geweest daar waar mijn vader en zijn broertje Klaas zijn opgevangen in het laatste jaar van de oorlog want in Baarn waar het gezin van zeven kinderen woonde was niets te vreten meer. Nog steeds is er kontakt met de familie aldaar maar toen altijd ieder jaar ging er een week van de vakantie af naar Markelo. Dat was feest en keek je naar uit. Een helemaal andere omgeving. Slapen in de del waar ’s winters de koeien stonden. Er werd dus een stuk afgezet met een zeil en hooi er in. Heerlijk slapen was dat in je slaapzak daar op. Wat een lol, vreugde en liefde daar.

Later na mijn diensttijd nog eens met Deborah Swenson uit Canada die over was in de winter geweest en deze foto gemaakt. Toen stonden dus de koeien wel op stal. Die wilde ik het Nederlandse Boerderij leven laten zien en ze vond dat fantastisch. Die was alleen maar groot, groter en weids gezien. We sliepen wel boven in huis met beneden dus de koeien. Fantastische ervaring was dat. Wat ik nu nog hoor is dat ze overal de koeien rook en die mooie kast met linnen goed dat in een patroon allemaal ingerolde rollen waren. Heb er nog ansichtkaarten van gemaakt want een beetje fotograaf bracht toentertijd zijn werk uit op drukwerk.

Maar we dwalen wel af zo. In mijn kindertijd was daar was Opa en Oma die alles op en om de boerderij runde. Wat een lieve vrouw was dat. Die had wat te stellen met die stadse kinderen. Speciaal werd er vlees bewaard het hele jaar door zonder vet randen voor die ene week, er stond een grote pan waar je in kon zwemmen met warm water altijd klaar voor gebruik op een vuur van houtblokken. En wij wilden dat vuurtje wel aan houden. Fikkie stoken en dan binnen voor ons heel apart. De kippen waren weken van de leg als we waren geweest. Hadden we ons kleine broertje weer eens er in opgesloten zodat die niet mee kon naar de plaatselijke markt. Met Gerrit en Hanna de leeftijd genoten van mijn ouders mee op de tractor ’s morgens en ’s middags koeien melken op het land en overdag “meehelpen” de varkens verzorgen. Het waren weken met een gouden randje. Ik was wat ouder dan de rest. De kinderen van Gerrit en Hannah waren wat jonger dan ik. Wim was in de leeftijd van mijn broertje Hans en zusje Dorien en Rina was in de leeftijd van mijn jongste zusje Hetty. Dus ging al een beetje mijn eigen gangetje en natuurlijk gingen mijn vis spulletjes altijd mee. Was daar een beekje in de buurt en op de fiets van Hannah er naar toe. Voorntjes vangen zoveel als je wilde. Om thuis te laten zien dat dat goed ging op een boterhammetje nam ik er een paar mee in de emmer. Zou ze wel in de sloot naast de boerderij weer los laten. Maar nee hoor. Oma stak het mes er in, schubte ze en gingen de pan in voor op brood. Ik was perplex en mijn vader zei toen ja jongen je bent op de boerderij dat gaat hier zo en dat zal ik nooit meer vergeten. Dat was de eerste keer dat ik zag dat je ze ook kon eten. In mijn directe omgeving viste niemand. Ja een Oom in Muiderberg maar dat was vanuit Dubbeldam waar we toen woonden een wereldreis. Later zou ik wel met em gaan vissen als ik bij mijn Oma zou logeren in Naarden. Die globetrotters verhuisde nog al eens want Opa handelde o.a. in huizen en dan vond die steeds een leuker huis om voor zich zelf te wonen. Zo ook een paar jaar aan het Kanaal de Naardervaart vanaf de naarder vesting richting IJmeer. Hoefde ik alleen maar over te steken en te gaan zitten tussen alle buurtjes. Meesten zaten te palingen voor de brood nodige kost, het was zomervakantie tijd dus de de tijd ervoor. Oma regelde dat Ome Jan zijn neefje maar eens mee moest nemen. Ik ving dan heel de week voorntjes op maat die werden dan na het werk op de Bank door mijn Oom opgehaald en in een bun gedaan aan de steiger waar het bootje lag. Vissen met de Match hengel op dikke voorns met em in de naarder vesting. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Zag voor het eerst een hengel met molen van dicht bij en kreeg zomaar een aluminium insteek hengel van em. Wel even een oog er laten opzetten wat die was spoorloos verdwenen. En dan sparen voor een molentje door te werken zaterdags bij Goof de bakker van Bijl. Dat dan weer wel. Was zo trots als een aap en ik heb em nog staan. Zal die herinnering nooit weg kunnen doen. Of snoekbaarzen op het IJ-meer

Op dat IJmeer lagen diepe gaten door het zand afzuigen voor het opspuiten van Lelystad en Almere. Dat was het domein van vadertje glasoog. Je moest die taluds wel goed weten te vinden. Boven aan vast leggen met palen en dan je pen met aas laten afzakken naar beneden aan het talud. Niks geen dieptemeter of fishfinders. Water kennis en dat had die rakker Ome Jan wel. Die kende het water als zijn broekzak. Die woonde daar bijna vertelde Tante Wil dan die zich drie slage in het rond werkte in haar kapsalon. En menig keer werd er later op de dag in het café de kosten betaald door zo’n snoekbaars. Was normaal na het vissen naar je stamkroeg te gaan en je wilde avonturen te delen. Mooi verhaal is dat er andere vissers waren in dat café niets hadden gevangen maar zo vertelde ze dat er iets verderop wel iemand het snot voor de ogen ving. Oja zei mijn oom toen loop maar even mee en in zijn kofferbak lagen dan wat snoekvaarzen. Zou ik er wat van je kunnen overnemen dan kan ik tenminste thuis komen en zo ging dat dan. Die mannen ook vis en de rekening in de kroeg was weer betaald. Dat ging toen nog met levend aas en dobbers van halve meter zodat je het visje goed kon volgen als die tegen het talud omhoog zwom die ook weer een halve meter aan de haak zwom onder de dikke en vele loodhagels. Mijn Ome Jan was net aan het experimenteren met twister drie onder elkaar in verschillende kleuren en een loodje onder aan de lijn. Dat was de intrede van het kunstaas. Als we dan ’s morgens de straat uit liepen door de achtertuin van Freek de Jonge. Wist niet wie dat was maar dat werd me dan wel uitgelegd. Ik was al op het water met mijn hoofd als ventje. We liepen de straat uit zo de steiger op. Niks hekken iedereen kent iedereen. Het boten huisje hing vol met motortjes en je pakte je eigen er tussen uit. Tankje vullen en gaan. Vletje lag dan aan de steiger.

Visjes uit de bun die er hingen naast het botenhuisje meeste oude wastrommels en had je zelf niet dan was er altijd wel iemand die er teveel had. Dan kwam mijn vader me ’s middags ophalen en was er een levendige handel op de steiger. Ome jan lustte wel eens een andere vis bij zijn doperwtjes en peen en dan werd er geruild voor gerookte paling met de vishandelaren Volendam en Uitdam. Toen al wisten ze wat een delicatesse snoekbaars is. Van mijn vader hoorde ik dan later dat die rookie er weer meer gevangen had, of weer de grootste. Ja tijden veranderen maar herinneringen blijven. Nu gaat ik met de jeugd vissen en vaak vangt degene de mooiste die nog nooit heeft geviste en die je het aan het bijbrengen bent. Mooi is dat toch. Maar de tijden veranderen en de jonge garde gaat liever naar de supermarkt zijn tilapia halen en gooien alles terug in het lel. Het IJselmeer wordt leeg geviste en onze voorns worden gerookt als delicatesse in Rusland bij een borrel. Onze schaaldier producten gaan naar Frankrijk want die kwaliteit kan niet tippen aan onze temperatuur in de Noordzee en wij eten gekweekte vis vol met medicijnen uit Thailand, Zalm dito opgekweekt drie maal het uit eilandelijke gewicht aan vismeel want dat eten die vis zo uit ons delta gebied kan nooit goed zijn. Ik zeg alles met mate en gevarieerd. Want groente, fruit, melkproducten, vlees en vis is nu eenmaal besmet met van alles wat uit de lucht en grond komt. Wordt zo groot mogelijk ingekocht en door elkaar gegooid. Hoe kan het dat de ene mandarijn heerlijk zoet is en de volgende niet te vreten uit de zelfde batch..

Jawel ik eet zo nu en dan een visje die ik zelf heb gevangen. Soort jachtinstinct komt dan boven. En lol met vangen en lol aan de eet tafel. Zo’n snoekbaars is een heerlijke consumptie vis. Want we zijn verwent met eten en terecht hoor. Onze cultuur is zo uitgebreid geworden de laatste veertig jaar met allerlei eetculturen. Maar ik hoor mijn schoonvader nog zeggen dat ze met z’n allen in de flat in Rotterdam Zuid gingen vissen met een bootje op zondag de enigste vrije dag die men toen had. Alles werd meegenomen wat zich vergiste in dat wormpje of als het meezat een deegje want er was niet zo veel te makken. Brasems werden op zuur gezet zodat er geen graad meer te vinden was. Zo werd de wekelijkse pot aangevuld met groente uit een weck potglas. Maar dat even terzijde. Snoekbaars heeft weinig tot geen graad als je die goed uitsnijd. Je kan ze natuurlijk gewoon in de koekenpan met boter bakken maar er is meer.

Zo kan het ook maar als ik ze zelf maak dan liever zonder deeg en alleen maar vis. De archide is ook wel pinda olie die heeft van zich zelf geen smaak heel warm opstoken tot walmen toe en dan de vis er droog in. Schroeit die gelijk mooi dicht en krijg je ook een hardere mooie bruine buitenkant.

De vis met peper, zout en sambal en soms een weinig knoflook is genoeg. Even laten zwemmen en klaar is Freek.

Ik vindt het ook leuk voor de visite bij de borrel naast kip ook een stukje vis te kunnen serveren. Smaakt je biertje veel beter.

Meestal is het in de archide olie met Vitoria frietjes dus maar gestoofd in de oven is meer werk met het schoonmaken van de groenten maar ook heerlijk vindt ik zelf. Je bent wel ff bezig maar dat kan niet fout gaan voor een leuke avond.

En snoekbaars op de huid dan is het wat meer tijd in steken om de vis te schubben te verwijderen maar ziet er wel mooier uit met uitserveren op tafel.

En dit is mijn favoriet op dat kibbelingetje na. Alleen dat rougtje is een dingetje. Daar moet je wel bij bliven.

Maar dit is wel heel goed te eten. Vis in de witte wijn met een boter-mosterd saus. Heerlijk dus.

En natuurlijk de goede aardappel voor de frietjes. Die zijn niet makkelijk te krijgen. Grote aardappels en onbewerkt. Krijg ik van Vismaatje Arie mijn geliefde Victoria’s als die worden gerooid op Voorne. Veel soorten uitgeprobeerd maar deze stelen de kroon. Die zijn heerlijk qua smaak maar de laatste kratjes waren uitgelopen. Toch wat te warm geworden onze opslag kast deze zomer onder het huis. Ze zijn puur natuur en niet gepoederd. Dan is het twee middagen schillen geblazen en voorbakken. Gaat goed hoor ze invriezen en later afbakken. Heerlijk blijven ze. Ik hoor geen klachten van mijn tafel genoten.

Ik moet nog wat shadjes hebben de Shaker 3,25 Silver Phantom van het merk Lunker City. Die zou Bart nog hebben dus vertrekken we ’s middags 13 november 2019 richting Raamsdonkveer i.p.v. te gaan vissen. Want Leo heeft wel zin om mee te gaan naar de grootste hengelsportzaak van het land

Want als ik bel vorige week naar Fauna dan zien ze zo specifiek niet wat ik opnoem maar wel wat er op lijkt wat ik opnoem. Nu is het merk denk ik ook veranderd van Shaker naar Lunker dan zullen er wel meer namen zijn veranderd. Komt bij dat we een mannen uitje hebben naar de grootste winkel van onze hobby. Is nu al een geslaagde dag lijkt me zo.

Maak nog eventjes een plaatje om mee te nemen welke ik zeker wil hebben.

Leo had niets nodig dacht hij toen we vertrokken maar terug heeft hij toch o.a. een baal tijgernoten op zijn rug hangen.

En ik heb natuurlijk ook lekker kunnen neuzen en kan er weer eventjes tegen aan.

We hebben er zin an, voor mij de eerste keer dat ik een Streetfish wedstrijd mee doet maar voor Joey is het gesneden koek. Dus op zaterdag 28 september 2019 zijn we dik op tijd om ons in te schrijven. Weliswaar de één na de laatste, er waren er dus meer die er niet van konden slapen en er dus vroeg bij waren

De gehele parkeerplaats staat vol dus zet ik em maar half op de vluchtheuvel. We schrijven ons in als de BusterBoys verzonnen door mijn maatje en na een bakkie leut pakken onze spulletjes uit de auto.

Als dan na een welkomst woord door Mario van de Catfish de toeter gaat stiefelt iedereen naar “zijn” geheime stek. Ik denk dat er twee tactieken zijn. Of je maakt een heleboel meters en werpt de vesting grachten af in stilstaand water waar de roofvissen hun territorium hebben of je gaat naar het Voornse Kanaal en wacht daar op de vis want die zwemt langs het talud i.p.v. ze dus te zoeken.

Wij kiezen voor het laatste. Ben deze week een paar keer gewest een paar uurtjes in de middag en ving er weliswaar met grote tussenpozen van de aanbeten toch gemiddeld twee tot drie mooi snoekbaarzen. Allemaal dik in de zestig centimeter. Het moet dus gek lopen als ik over de gehele dag geen twee meter roofvis vang. Komt bij dat mijn conditie is als een postbode. Heel de dag lopen in een rijtje mede vissers langs de grachten dan kan je me opvegen eind van de dag.

Als we aankomen zitten er te vissen met dood aas. Dat is jammer want ze zitten natuurlijk op de beste stekken. We sluiten aan maar brutaal vraag ik of ik dan op het uiterste puntje mag zitten en ze hebben geen enkel bezwaar. Joey neemt aan de andere kant plaats van de luie vissers en we gaan aan de slag. FF kijken hoe hun lijnen liggen en dan kunnen we er precies tussen door gooien met de shads. Dat is als je het ter plekke kent. En dat had ik dus nooit moeten doen…. Want in de havenmonding van tien meter en een bult van zeventien meter weliswaar aan de overkant bij de dukdalven buiten die kan je onmogelijk aangooien met deze wind loopt het naar diep water en kan je natuurlijk een vis treffen die daar vandaan komt.

Degene die dus naast me zit te diogonalen ziet in zijn ooghoek dat hij beet heeft aan zijn dood aas hengel. Dat is Joey die met zijn aangeslagen vis door zijn lijn zwemt. Hij stekt zijn hengel tussen de stenen en rent naar zijn andere stok. En terwijl dit afspeelt in mijn og hoek zie ik zijn hengel naast me zo uit met een ruk tussen de sten uit het water in schieten. Of dat een aanbeet was, de wind, een golf of weide maar hij heeft mazzel dat ik net weer wilde in gooien en kan nog net mijn shad in zijn lijn gooien. Zo vang ik eerst een hengel vandaag maar denk dat die niet mee doet. Ergste natuurlijk voordat die uit het water is en mijn lijn afbreekt af door al dat geweld. Voordat ik weer een onderlijn er aan heb geknoopt want je verspeel eigenlijk niets op die plek. Weet namelijk inmiddels elk kuiltje, randje en mossselbank op die stek te vinden. Zo mis je dus weer een kwartier in de wedstrijd. Jawel fanatiek zijn we wel natuurlijk.

Joey verspeelt een mooi vis als die dus na de aanbeet in de lijn zwemt van de dood aas visser. Dat is jammer en even later krijg ik een ferme tik maar mis ik die en verspeel ik er ook eentje die los schiet half water. Ze zijn er dus wel en we rekenen ons als rijk. Maar dan eindelijk na een uurtje vissen kan ik een aanbeet verzilveren een mooi vis die dik in de zestig meet. We doen goede zaken. Maar Joey is er zo blij mee dat hij gaat slepen met de vis in het net mede door de organisatie moet hij op het gras bij de weg worden gemeten. Ik weer terug om een bedje te halen want tegenwoordig mag die niet meer op het gras liggen. Dan terug om de registratie kaart te halen en in het net spartelen vis op de kant spuugt de vis zijn eerdere gegeten maaltijd uit met natuurlijk zijn maag. Er staan twee Marshalls om heen te springen met een telefoon en we worden gediskwalificeerd. De vis is te diep gevangen. Kan natuurlijk op het puntje van de uiterwaarden. Regels zijn natuurlijk regels maar was de vis op mijn plek gemeten en gefotografeerd zwom hij alweer zonder te spugen van de stress. Ik gooi de vis met een boog weer terug in het lel eerder uit frustratie. De vis met een plons weer terug gooien met de kop vooruit zodat die direct weer naar het diepe terug zwemt.

Joey wil in ieder geval wat op de kaart zetten van deze ochtend en we gaan vroeger dan geplant richting vesting om wat te eten. We vissen in de haven waar Joey en Timo veel baarsjes vingen vorig jaar maar ik was liever op de punt gebleven. Je bent met z’n tweeën en als de ander vindt dat we moeten veranderen dan moet je dat in overweging neme. En na een uurtje kan ik het niet meer rekken we lopen richting Fortess waar we een broodje gaan krijgen. We vangen helemaal niets nog geen aanbeet en komen langs de winkel van Mario en Mirabel. Eerst maar en bak koffie en m’n onderlijn opnieuw knopen want mijn plugje en de rest zit vast onder de brug. Zo zegt Mirabel dat was kort. We begrijpen het niet maar de vis wordt niet gediskwalificeerd maar wij. Helemaal verkeert begrepen dus. Was ook duidelijk naar iedereen gemaild volgens Mirabel. En na de uitleg van Mario begrijpelijk. Dat is pijnlijk. We hadden het helemaal naar de zin en dachten mee te doen.

Joey heeft het helemaal gehad. Ik vindt het sneu voor em. Die had dat ook zo begrepen en zegt me dat hij me nooit dan daar op het puntje had laten vissen. Die begrijpt ook dat overdag met die felle zon, lekker weer natuurlijk voor ons, maar vadertje glasoog houdt daar niet van. Onze vriend de zander zit dan wat dieper en als die dan trek krijgt in een snack komt die van die dieper water tegen het talud omhoog om een lekkere versnapering halen. Ik zeg em dat de beste stekken bezet waren maar daar op het puntje in de haven is het niet veel dieper, ik heb er deze week gevist en geen enkele die zijn maag inhoud uitspuugde. Tuurlijk die vang je en maak er een foto van en dan gaat die terug. Dat duurt vijf minuten maar nu met dat gezeul met die vis is die nog gestrester en is het wachten er op dat die moet overgeven. Denk dat dat net teveel was voor onze mooie snoekbaars Moet jij eens na een flinke maaltijd een sportprestatie doen. Je moet snel meten en een foto maken. Ik kan het niet meer goed maken en hij vertrekt op zijn nieuwe scooter.

Foto

Tja ik ga nog maar ff vissen. Heb er de dag vrij voor gemaakt en ga weer naar de punt. Als ik aankomt zit er niemand. Het waait ook een beetje harder dan vanochtend en dat was ons voordeel geweest. Het is een specifieke visserij daar op die uiterwaarden. Met mooi weer kan iedereen daar een visje vangen maar als het tegen zit met verkeerde wind of regen dan is het een stukje moeilijker om er aanbeet überhaupt te voelen laat staan aan te tikken. Er komen nog twee Duitsers aan die toen we vertrokken en gelijk m’n plekkie in namen twee mooie snoekbaarzen vingen. Ze doen niet mee met de wedstrijd en daar vergiste een Marshal zich ook al in vanochtend. Leuk die floot ze terug dat ze niet mochten vissen bij de vuurtoren. Maar hij moest om fietsen en toen hij aan de overkant was met een rode biet deden ze helemaal niet mee. Dat zijn de leuke anekdotes die nog jaren mee gaan. Ik ken die Marshall en dat is een prima peer. Aan die twee meter vis zouden we dus wel gekomen zijn. Was dus een goede keuze geweest om mee te doen aan de prijzentafel. Zo nu en dan komen er wel die aan de wedstrijd mee doen maar allemaal met verkeerd materiaal. Met Bfr. 7 met een loodje van tien gram en een dropshot stokje red je het hier niet. Ze vertrekken weer allemaal. Wat me wel opvalt ik heb heel de middag dat ik er zat geen Marshall gezien. Terwijl ze vanochtend met z’n tweeën aanwezig waren. Jammer is dat dan. Wel een deelnemer die naast me een snoekbaars vangt, hem wel direct opmeet, een foto maakt en terug gooit. Zie dat hij boven blijft drijven en even later voorbij drijft. Zal ik dat melden maar dat voelt ook niet lekker. Ben je zo’n NSB-er en denken ze je eigen straatje schoon te schrobben. Hoor van Chris dat die goosert nog in de prijzen viel ook. Mazzelaar dus. Heb eigenlijk geen zin meer terwijl ik het met dit weer droog en veel te harde wind het naar de zin heb op dit water. Extreme Fishing. En daar gokten we ook op want voor de eerste keer mee doen met deze visserij met honderd man op zo’n klein parcours is niet mijn ding. Je zit elkaar alleen maar in de weg en elk stukje in de vesting wordt zeven keer uitgegooid. Dus op die extreem moeilijke plek waren we denk ik goeden ogen aan het gooien waren. Maar mocht niet zo wezen en zit dus al vroeg aan de Ballantinnes…