Het Vandaag 26 september 2010 ga ik met Floris proberen een roofblei te vangen. Ja, ja weer de TrouthBuster en BassBuster samen op pad en dan gebeurt er altijd wel wat zoals in de vorige verhalen te lezen was.

Afgesproken om 08.00 uur in Middelharnis maar ik was al vroeg op en toen Floris dan ook al belde om 07.00 uur want mijn meissie was een weekendje stappen met vriendinnen dus m’n wekker was er niet, ben ik al klaar met de broodjes ei met ham en de thermosfles was gevuld met koffie. Dus op m’n dooie gemakje op pad maar onderweg, Stellendam al voorbij ben ik niet zeker dat ik het gas heb uitgedraaid. En hoe meer kilometers onder de wielen des onzekerder wordt ik en dan hou ik het niet meer en scheur terug naar huis. Je kent dat wel, net als met op vakantie gaan, maar gelukkig thuis gekomen staat de pan op een droog vuurtje. Al met al ben in precies met Floris aan de helling en de boot ligt er dan ook snel in.

Het weer is grillig. Zo staan we in een mager zonnetje en dan weer in de dikke mist. Dan zag je nog geen 15 meter ver.

Maar wat we ook proberen popperen of alle maten pluggen gebruiken diep tot zelfs 4 meter het helpt niets. En ik heb nu alle pluggen bij me die je maar kan bedenken want heb gisteren m’n cadeaubonnen ingeleverd van mijn verjaardag van vorig jaar (vrienden bedankt) en m’n dozen zitten weer overvol.

We gaan van techniek veranderen en gaan vertikalen met sjets. Gelukkig de snoekbaars doet het en we vangen een paar dreumessen (rond de 40 cm.) Maar het houdt niet over. We gaan verkassen naar de Oude Maas of we daar een roofblei kunnen verschalken. We doen nog één drift langs het talud en echt wanneer ik de laatste beweging maakt met m’n sjetje staat de wereld even stil. Ik zit even vast en dan giert de slip. Kan nog net de slip een stuk losser zetten want ik voel dadelijk dat dat duidelijk nodig is. Wat een krachten komen daar los aan de andere kant. Ken ik gelijk het gevoel wat Waldie (de BassMeister) de hele week ondergaat in BC (Canada Britisch Columbia) als hij er een Steelhead aan heeft hangen. We kijken elkaar aan, Floris en ik dan en dit moet een dikke zijn dus de Trouthbuster pakt alvast het net uit. Dat kan nog wel ff duren zeg ik en na een eeuwigheid en tientallen uitvallen en dito gierende slip zien we dan eindelijk een glimp van de vis en deze draait zich om en neemt weer en spurt. Tjeemig wat was dat roep ik naar Floris. Wat en bak is dat maar de Trouthbuster wordt helemaal gek. Dat is een Zeeforel!!! en hij kan het weten. Die heeft hij al vele malen gevangen maar wel in Denemarken. Ons net is veel te klein en alleen de dreg van de sjet zit vast, dat is duidelijk te zien als hij boven komt om daarna springend over het water weer de diepte in te duikenen. We worden nu verschrikkelijk serieus. Die moet op de foto. Een paar maal proberen ik hem in het net te dirigeren maar zodra die (bedoel die bruine rakker natuurlijk) em ziet neemt hij weer een spurt de diepte in. M’n vertikaalstok de Godfather staat hoepeltje rond een veel te harde stok voor dit werk natuurlijk. Ik sta dood angsten uit dat de haak van de sjet of de rest van de staartdreg wel het net raakt, dat wil je niet mee maken natuurlijk. Ben je em geheid kwijt maar mijn maatje in de boot weet wat hij doet en eindelijk kunnen we hem dan landen. Een wereld vangst. In iedergeval voor Nederlandse begrippen.

Ik ga helemaal uit mijn dak en ik weet niet wie er blijer is. Floris of ik. Tjonge wat een vangst. Mijn dag, wat mijn jaar kan niet meer stuk. Mijn mooiste zeeforel tot nu toe die ik in Nederland heb gevangen. En deze zit er al een tijdje. Een standsvis dus.  En dan bedoel ik natuurlijk op de rivier want van zilverkleurig is hij al helemaal mooi bruin. Een schitterend exemplaar en we zijn helemaal door het dolle heen. De haak is zo los en we maken snel wat foto’s en zetten hem terug. Dat die maar heel wat eitjes mag bevruchten daar boven op de grindbedden, daar waar de rivieren zich ontplooien want we denken dat het een mannetje is aan zijn bek te zien. En na hem even vast te hebben gehouden zodat het water door zijn kieuwen kan stromen en hij zuurstof kan opnemen zwemt hij rustig het diepe in. Twee gelukkige mannen achterlatend. Wat een kik was dat. Het angstzweet deze te missen staat nog in m’n bilnaadje.

We gaan naar de Oude Maas wetende wat we ook nog vangen vandaag dat dat in het niet zal vallen. Tjonge, jonge maar het vissen eeuuheu leven gaat gewoon door.

Maar nog steeds geen roofblei. Op al onze stekken krijgen we ze maar niet te pakken. Wat we wel vangen zijn hele mooie baarzen en dito windes en dat is natuurlijk als “bijvangsten” helemaal toppie.

Wat een dag en het lijkt wel of we allen op de wereld zijn. Geen visbootjes te bekennen terwijl het heerlijk weer is. Af en toe mistig en er steek hier en daar een windje op zodat de mist weer optrekt.

Wij vissen gewoon door af en toe vertikalend als we en werparm krijgen van die kleine plugjes gooiend en vangen veel snoekbaarsjes de meeste onder de 50 cm maar dat zijn we gewent de laatste tijd op de Oude Maas.

Sommige zijn net groter dan mijn sjet maar als we dan even later de kribben af gooien dan kunnen we onze lol niet op. Op een licht stokje zulke windes en baarzen pakken is werelds. Hij gaat krom tot in het handvat en zelfs onder de boot door naar het diepe je top mee trekkend tot onder water.

En dan plotseling gaat het toch misschien nog lukken vandaag. Ik krijg en volger tot aan de rand van de boot. Een vis van dik over de driekwart meter en we zien beide dat het een roofblei is. Een hele mooie grote dikke knoepert. Hij zwemt eigenlijk met z’n kop naast de plug en wanneer de plug het water verlaat, het einde van zijn drift onder de top van mijn hengel draait hij weer de diepte in. We zijn beide even stil met trillende knieën. Wat was dat mooi. Bijna mooier dan em vangen.

En dan weer even afwisselen met vertikalen om dan van die dreumesen te pakken. Die hebben dan de sjet van 12 cm dubbel gevouwen in de bek. Niet te missen dus. Het is al weer 15.00 uur en we gaan weer richting Haringvliet. We weten nog een stek vlak bij het Spui met een heel mooi talud en als ze los zijn dan is het daar werelds. Altijd gaan we daar even langs en nu is het daar werelds. Gewoon vijf vissen vangen op negen meter in een drift van een 100 meter.

Weer terug varen, elektromotor laten zakken zodat je net iets langzamer vaart als de stroming gaat, je sjet laten zakken en ram. Allebei een aanslag op je sjet. Wel vaak wisselen van kleur want dresseur, daar hebben niet alleen karpervissers last van. We hebben een wereldse dag vandaag en vangen ons het snot voor de ogen.

De scheepvaart is druk op de Oude Maas vanaf de Maasvlakte Rotterdam het binnenland in. Dus mensen blijf beide om je heen kijken ook wanneer je beide zo goed vangt. Want dan kan de aandacht heel makkelijk verslappen voor de omgeving op het water om je heen

En hier vang ik dan mijn mooiste snoekbaars van de dag. Zo kijk ik er niet bij maar dat is zeker niet de bedoeling. Tjeetje wat waren het weer een aantallen vandaag. We gaan een frietje met bal eten bij de helling in Middelharnis

Maar net als de laatste stek bij het Spui kunnen we ook niet een talud vergeten vlak bij de haven en dus doen we die nog even aan. En warempel daar wordt mijn zwarte Fox zwaar mishandeld. Eerst heeft Floris het aan de stok, en is aan de beurt met een dikke baars

Daar pak ik nog een mooie snoek na een mooie dril. Vier nee zeker vijf keer neemt hij een run naar het diepe. Natuurlijk gaat hij op de foto. We hebben weer een diversiteit aan roofvissen gevangen. Eigenlijk moest ik naar een beurs in Keulen, de PhotoKina maar mijn maatje John Nispeling neemt het me dit niet kwalijk als hij het verslag leest en de foto ziet. We kunnen er nog niet over uit. Waar we voor zijn gekomen hebben we niet gevangen (bijna dan als ik een twee meter meer kon inhalen op mijn luwer) “de roofblei”, sportvis bij uitstek. Denk dat dat over is voor dit jaar op het Haringvliet en we weer moeten wachten tot volgend seizoen maar natuurlijk kan mijn dag niet meer stuk. Hoop dat ik vanavond de slaap kan vatten.