Heerlijk, weer

Donderdag 12 februari 2015 is het prima weer om het ruime sop op te zoeken i.p.v de kribben onveilig te maken. Arie is er om ruim voor negenen en na een bak koffie liggen we een kwartier later te dobberen. We komen een mede kompaan uit Tinte tegen op de helling en wisselen wat informatie uit. We hebben tijd zat vandaag.

Het is heerlijk weer en de overjas gaat alleen maar aan als we veranderen van stek en met volle vaart over het Haringvliet vliegen. De verwarming in m’n nieuwe jas hoeft (nog) niet aan. Dat zou later in de middag veranderen als de wind op steekt uit het noorden (NO).

Als we het Haringvliet opvaren is het wind stil en het water is als een spiegel zo glad. Dat begint fantastisch en we hebben visdrang. We gaan starten op een oude stek die ik vaak beviste toen nog met de Linder.

*Dat belooft wat voor vandaag, we kunnen elk talud op de mm uitvissen.*

Plaatje richting de vuurtoren waar we later op de dag willen gaan vissen. Eerst de verst afgelegen hotspot opzoeken. Dan vissen we tegen de wind in weer terug richting de helling.

*Nu ben je blij een wind dichte overjas bij je te hebben.*

Op deze stek viste ik altijd met de Linder. Het is een talud van een paar kilometer een slijtgeil van de vaargeul die hier een lichte bocht maakt naar de Haringvlietdam. Eigenlijk zijn het er twee vlak na elkaar en beide lopen secundair van de Hellevoetse kant met een grote bocht richting Stellendam. Eentje van een metertje of twintig en eentje waar het nog dieper is met een gat richting de veertig meter. Daar moet je niet zijn maar er zijn enkel soort landtongetjes onder water die de vaargeul inlopen. Zoiets als een krib en die lopen dan op naar soms 6-7 meter dat ligt een beetje aan de waterstand. Een soort eilandjes onder water. Die taluds zijn natuurlijk goud voorral als ze hard zijn en bedekt met mossels. Op één van die ondiepten soms maar van enkele meters oppervlak heb ik nog een mooi verhaal en die herhaald zich nu.

Want Arie laat zijn shad zakken nog niet erg enthousiast want voor hem is dit een nieuwe stek en een ik moet mijn hengel nog uit de steun halen en klaarmaken als ik een snelle beweging ziet in m’n ooghoek met direct een vreugde kreet. Ik heb er al eentje. Ik tik de bodem aan en gelijk een aanbeet hoor ik em zeggen en denk gelijk aan die bewuste dag met Rob van de bereboot op deze stek een dikke honderd meter verder langs dit talud. Heb het nagezocht tussen de oude foto materiaal en was op 5 november 2007.

Rob woont in de haven en daar had ik m’n bootje een paar dagen naast aangelegd. Hartstikke makkelijk, ‘s nachts lade de accu op en overdag hoefde ik alleen maar in te stappen om te vissen tussen het fotowerk door. Ik kwam ‘s avonds dan terug met mooie verhalen dus Rob wilde de ook een keertje mee. Wij dus op pad en toentertijd was mijn fishfinder nog niet zo geavanceerd als nu het was alleen maar en simpele dieptemeter. De stekken herkende je aan drie punten op het land zo ook deze keer; de derde windmolen, twee cement tubes en een zender mast. Daarbij de dieptemeter om het talud te volgen. Toe zij ik ook; hier is het ongeveer waar ik gisteren en paar succesvolle uurtjes meemaakte. En ik laad de shad vallen net als Arie vandaag tik de bodem aan sla de beugel dicht, een vette dreun erop en ik sla gelijk de mooiste zander van de dag aan de haak. Als ik Rob ziet dan is dat het eerste waar die het over heeft. We vingen ons er toen klem. Tja dat waren andere tijden zo rond 2000 tot ±2008. Je zei niet hoeveel je er ging vangen maar hoe groot zijn ze vandaag. Gouden tijd en die komt niet meer terug. Vandaag de dag moet je het hebben van een bijtuurtje en mis je die dan wordt het een taaie dag.

En als dan gelijk de eerste vis naar de zeventig centimeter gaat dan ben je blij als laat Arie dat niet zien op de foto maar neem van mij aan dat hij er reuze blij mee was.

*Leven zat op dit stukje bodem maar het kan ook witvis zijn, we hopen natuurlijk op een schooltje baarzen.*

Dan heb ik er ook een mooie aanbeet op niet hard maar iets meer dan een harde scheet en ik realiseer me dat ik harder had moeten slaan want na een paar meter los ik em. Hij heeft waarschijnlijk de shad plat in z’n bek en spuugt em nu uit op half water. Soms laten ze em pas boven water los, spugen ze em em bijna in de boot van wat maak je me nou met dat plastic van jou zo agressief zijn ze dan.

*En weer een mooi exemplaar dit alles in een kwartiertje vissen.*

Als Arie zijn tweede mooie snoekbaars vangt in een kwartiertje vissen. We hebben het er nog over als je zo snel een vis vangt dan wordt het of heel goed maar vaker wordt het dan taai, heel taai maar het ziet er naar uit dat we ze hebben gevonden.

*Als Arie ook nog een mooie baars weet te verlijden.*

Want Arie voelt een paar korte tikken en kan er eentje verzilveren met een mooie getekende baars. Qua kleuren één van de mooiste Nederlandse vissen zo niet de mooiste. Als deze rovers eens richting de meter groeide i.p.v. in de halve meter. Marja dan zouden ze ook niet in die grote getale voorkomen op het Haringvliet. Alleen al is er niet genoeg aasvis voor ze en ze zijn niet vies van een kleinere soortgenoot de kannibalen.

Maar dan valt het helemaal stil terwijl we (denk ik) toch goed zitten. Rondom zulke grote scholen witvis moeten toch onze vrienden predators zitten maar nee hoor geen enkel reactie kunnen we meer uitlokken op de bodem.

*Op onze volgende stek kunnen we ook wat lokaliseren.*

We gaan verkassen na ons middagmaaltje met een lekker bakkie koffie van Arie. Richting de vuurtoren en daar komen we onze medevisser uit Tinte ook weer tegen. Die komt al trollende van Oudenhoorn vandaan en heeft een mooie snoek en wat baarzen kunnen vangen. Verder is er geen enkele visser te zien op het hele Haringvliet niet we hebben alles voor ons zelf.

*Op een losse na dan is deze dreumes na een paar uurtjes vissen meer dan welkom.*

Dan eindelijk onder het toezicht van de vuurtoren pak ik m’n eerste vis. Dan maar ook een fotootje. want het is taai op een leuk klein half uurtje na toen we begonnen zitten we nu toch al weer een paar uurtjes te blanken.

Maar dan op het steilste gedeelte van het talud gaat het plotseling snel en vang ik het snot voor de ogen. We willen om vier uur thuis zijn want Brett is alleen thuis maar zo kan dus een taaie dag in een uurtje veranderen van een leuke dag naar een perfecte visdag op dit onvoorspelbare grote water. Het Haringvliet kan grillig zijn en geen dag is hetzelfde.

*Op die steile rand vanaf diep, heel diep water vinden we ze dan eindelijk.*

En zo is weer ons laatste uurtje die de dag glans geeft tussen drie en vier uur. Wat kan het toch raar lopen en daarom het het vissen en geen vangen. Misschien is het niet raar en zitten we nog niet in die flow. We wilden direct op deze thuisbasis vissen maar kozen ervoor als eerste naar die oude verste stek te varen om weer eens uit te proberen. Aan de ander kant hadden we dan ook die dikke zestigers gemist vanmorgen. Tja wat is wijsheid. Gewoon gaan vissen en van de hobby genieten lijkt me een goed uitgangspunt…