Wim vraagt me van de week of ik zin heb om mee te doen aan een Streetfisch wedstrijd. Tuurlijk zeg ik gelijk als ik kan doe ik mee. Zijn vaste maatje kan niet en ik heb vorig jaar al te kennen gegeven dat als die wedstrijd er weer is ik wel mee wil doen. Was prima geregeld toen van horen zeggen. Ik vis op mijn bootje en heb eigenlijk weinig met de andere visserij van doe, feederen doe ik dat nog wel eens met de BP Buckaroo’s. Ik heb em wel gewaarschuwd dat dit mijn tweede streetfishwedstrijd dan gaat worden. De vorige en enigste gevist dus samen met Joey ben ik na een uur al gediskwalificeerd omdat ik een dikke snoekbaars, wel de grootste van die dag, te diep had gevangen. Heb wel eens met Arie en Brett doen ik dat dropshot hengeltje pas had gekocht bij Mario vijf zes jaar geleden in de haven gevist maar dat kleine spul is niet mijn ding en nooit meer uit de kast gepakt. Nu ik er over nadenk heb ik ook eens een georganiseerd wedstrijdje bij een workshop in Hellevoetsluis door Ralf de Kock toen verdeler van de Benelux voor Reins samen met de Catfish en werd ik winnaar. Vraag me niet hoe dat kan je lezen op;

Dan komt het wat neem je mee. Je moet er heel de dag mee sjouwen. En nog beter een hengel voor dat kleine spul heb ik eerlijk gezegd niet. Ik neem een dropshot uit de boot mee en een wat dikkere hengel die ik op de punt gebruik. Veel te zwaar maar het is hoog water en ik zie dat er sowieso in Tilburg het water uitloop op een kanaal. Kan ik misschien het talud gebruiken en vissen zoals ik dat gewent ben. Nog wat shadjes op vijf en tien gram geprikt voor wat pielwerk en hoop op zegen. Want eerlijk gezegd vis ik noot werpent het ondiepe af vanuit de boot zo licht. Op het Haringvliet loopt het meestal al snel naar dieper water en met een beetje wind of stroming heb je dan al snel een bocht in je lijn. Dan zie je sneller aan je lijn een aanbeet dan dat je hem voelt.  Het Spui daar stroomt het altijd hard net als de Oude Maas daar heb je van beide last. Ben verslaaft aan die dreun op dieper water in de stroming langs het talud. Maar Wim is hier een crack in met dat kleine spul vissen. Die vist meer van die wedstrijden in het jaar met zijn vaste maatje dus dat gaat goed komen. Met zijn ervaring en kennis moet dat gaan lukken langs de steigers, kade, bootjes, aken, pijlers, duckdalven, en muren Dan begint ik met het dieper water en de vaargeul als die er al is in eerste instantie voor mijn rekening. Trouwens ik kom niet uit een ei zou John zeggen, ben een gewerveld dier dussse heb dat dropshotten zo onder de knie. Nu nog de funeste trucjes bijleren van Wim.

Ben precies op tijd om Wim op te pikken maar het is toch een dik uur rijden terwijl het niet druk op de weg is dus we kunnen aardig doortrappen naar Tilburg, clubhuis van de KEHV de Ruisvoorn aan de Centaurusweg. Na de ontvangst met koffie en koek, de inschrijving, ontvangst van het meetlintg en de uitleg van de wedstrijdcoördinators van Sportvisserij Zuidwest Nederland Kees en Stein. Er wordt een Whats-app groep aangemaakt voor de vangstregistratie. Als ik bij de prijzentafel komt komt Kees van Beerloo er bij staan. Wat een mooie prijzen weer voor een ieder een goodieback en voor iedereen een prijs verteld die me. Er staat dan ook een hele bos met hengels en kijk eens naar die geld prijzen. Ik zeg dat m’n neus wel voorbij zal gaan met al die cracks want wat een geweld staat er allemaal met de mooiste stokkies en spulletjes. Zie ze van alles voorbereiden met kleine haakjes en dito kunstaas. Pielwerk, centimeter nee mm werk ik zie amper wat ze op die haakjes freubelen en geheel onbekend voor mij. Maar je moet gewoon ook wel eens een beetje geluk hebben zegt hij niet wetende hoeveel gelijk hij zou krijgen vandaag. Dan kunnen we naar de bus die ons weg brengt naar het parcours ook in Tilburg nar de Havendijk.

Dat kan je dus aan Sportvisserij Nederland wel over laten zo’n feestje organiseren het is allemaal perfect geregeld. We beginnen dus bij de hengelsport vereniging de Ruisvoorn opgericht in 1926 en wat een mooi clubgebouw hebben die dan. De vereniging heeft vierduizend leden. Een zevenhonderd meer dan ons Voornse Kanaal. Wij hebben heel veel Engelse terwijl hier de Polen de overhand hebben aan buitenlandse leden.

Als iedereen er is wordt het duidelijk dat er toch heel wat teams hebben afgezegd door het weer en misschien het Corones virus want de eerste ligt toch hier in het ziekenhuis van Tilburg. De grappen zijn natuurlijk daar en na de briefing gaan we op pad met de bus naar de visplek. We zijn het laatste team en dat komt goed uit met mijn tempo we stappen ook het laatst op.

Tja, en daar sta je dan bij onbekend water. Bij de brug Den Ophef de eerste oversteek vanaf het centrum en de Piashaven. Ondiep en zo helder als glas. Wel makkelijk want je ziet alles op de bodem aan stronken, takken, fietsen en hier en daar een waterplant. Scheelt wel vastzitten en kunstaas verpelen. Maar zou het toch anders willen zien. Heel ander water dan wat ik gewent ben met onze diepe havens en de grote plas het Haringvliet. We zijn een beetje uit het veld geslagen. Blijven we hier aan het kanaal of lopen we zoals de andere helft gelijk naar de ingang, naar het Wilhelminakanaal. Een grote groep gaat richting centrum Tilburg naar daar waar het dood loopt. We besluiten iedereen te laten rennen of richting kanaal of naar het centrum van de stad. We besluiten rustig aan te doen en achter te blijven. Des te rustiger is het. Met dat heldere water een prima idee lijkt ons. Zeker als Wim een dikke snoek voorbij ziet zwemmen twee meter uit de kant voor de eerste de beste aangemeerde woonaak. Hij gooit nog drie, vier keer zijn kunstaas voor zijn bek maar hij moet het niet. Wim wordt langzaam gek en gooit de gehele plek nog eens uit. Maar niks, nada, noppes op deze naar horen zeggen een goede doodaas plek in de winter. Die plek onthouden we, maar op de terugweg heeft hij net zoveel zin.

Nee we zien ook geen futen jagen die zitten op hun nest. Laat staan aasvis langs de kanten in de overhangende planten en de rietstengels die er nog staan met hier en daar wat nieuwe aanwas van planten. Het water is veel te helder en het zonnetje helpt dan ook niet mee je kijkt zo naar de bodem. Als er al vissen zijn dan zien die jou eerder dan wij hun.

Er komen al mensen terug die het rondje hebben afgelopen of eerst richting Tilburg zijn gelopen en nu het kanaal willen bestoken. Denk dat dat SpeedStreetFishing is want hoe kan je in zo’n korte tijd alles uitvissen. Maar zo heeft ieder team zijn eigen tactiek. Snel” iets” vinden en dat uitvissen. We hebben één zo’n groenjas gezien dus we blijven dan nog maar even hangen in dit gedeelte. Eigelijk hetzelfde. Je weet dat er in ieder geval een dikke vis in de buurt moet zitten dus blijf je langer hangen en laat je je hele hebbe en houwe zwemles geven. Voordeel van iedereen laten wandelen het is er nu sowieso rustig en iedereen die terug komt lopen heeft niets gevangen en dat geeft de burger moet in iedergeval een goede techniek te hebben gevonden. Helemaal uitvissen als je wat heb gezien. We hopen dan ook dat die ene vis nog te kunnen vangen.

Dan eindelijk zien we iets met vinnen. Mijn buurman heeft in iedergeval iets te melden. De vis moet gehaakt zijn in zijn bek van lip tot kiewdeksel dus een gehaakte vis in zijn zij doet niet mee. Hij heeft sowiso pech want het is geen roofblij maar een voorntje. De eerste notitie dus dat er aasvis aanwezig is. Dus het kanaal aflopen heeft volgens ons weinig zin. We blijven hier op deze T-splitsing hangen. Waar aasvis is moet zich ook de predators ophouden is onze mening. We gooien weer ons hele arsenaal aan kunstaas te water om te leren zwemmen, shads in alle kleuren en maten, spinners klein en gigantisch, pluggen drijvend en langzaam zinkend, jurkbaits, pilkertjes met verschillende spinnerbladen, spinnerbaits. Langzaam vissen, laten liggen op de bodem, huppelend, schokkerig met sprongen alle variaties van snelheid maar niets kunnen we trickeren tot een aanbeet.

We vissen hier nog even maar we zien het duister in. Het stroomt ook voor geen meter. Wilhelmina kanaal lijkt lijkt wel een plas water hier op het breedste stuk. En toch is het water hier troebel. Zoveel boten zie ik toch niet voorbij komen heb er eentje gezien die afsloeg de haven in. Dat wil volgens mij zeggen dat het hier niet echt diep is zoals we in ons deltagebied gewent zijn en nu heb ik profijt van die tien gram gemaakte shadjes. Heb ik een lekker lange glijvlucht op een paar meter water. Kan met die pook van de punt dit weg zetten tot ver over de overzijde van het talud met windje mee. Moet uitkijken dat ik niet vast komt te zitten daar in de berm. Met pluggen ben je alleen maar aan het harken en Wim wordt er gek van die staat alleen maar de planten van de haken te pellen en stapt al snel over op de spinnerbaits. Volgens de kenners is daar het water nog te koud voor maar dat zal anders en zeer gunstig voor ons uitpakken. We kijken elkaar aan en zijn blij dat het weer prima is. Dat is gewoonweg genieten. Je bent met de bus dus doe je wat extra’s aan want ff teruglopen doe je niet dus we hebben het nu best warm in die regenkleding…

Maar na een klein uurtje van alles te hebben geprobeert beginnen we een beetje onzeker te worden. Niets gevangen in de ochtend sessie. Das niet best. We gaan langzaam weer terug al vissend en natuurlijk vissen we weer de plek uit waar we die snoek zagen maar we zien in heel het kanaal geen enkele fuut jagen laat staan aasvis tussen de rietpluimen etc.. Nee hier is geen predator te vinden zolang er geen prooi is op die ene eenling na dan die ons alleen maar aankeek en waarschijnlijk uitlachte. Voordeel is wel niemand heeft wat gevangen horen we dan in de bus dus allemaal een gedeelde eerste plaats. Dit is natuurlijk heel droevig gesteld met zoveel goede hengelaars geen schub gevangen. Nee, de wedstrijdcoördïnators Stein Timmers en Kees van Beerloo van Sportvisserij Zuidwest Nederland zitten te zweten. Zo slecht hebben die dit nog niet meegemaakt. Zoveel hengels met goede vissers en niets te meten. Je kan die selectie wedstrijd niet ff overdoen en geen afgevaardigde uit de regio Zuidwest Nederland dat is een debacle. Eerst maar onderweg naar Den Bosch de broodjes met ei met ham naar binnen werken met een bak koffie en ons opmaken voor de middag sessie. Met weer een volle maag, energie getankt en volle enthousiasme stappen we de bus uit  …. in de regen. Was voorspelt maar toch.

In Den Bosch daar is het extreem hoog water en het stroomt er als een jecko. Het water staat er zo hoog dat de meeste plekken niet of nauwelijks bij de waterkant kan komen. In Tilburg hebben ze heeel heel veel hondenbezitters maar hier is het echt raak. Niets in het weinige gras zetten. Waar je je tas ook neerzet in die regen het is drie keer kijken. Nu begrijp ik die mooie rug en buik tasjes van m’n mede kompanen. Er wordt niets op de grond gezet. Die weten inmiddels beter. We worden gedropt aan de Handelskade.

En weer is iedereen weg voordat we er erg in hebben. Zeker de mensen die hier vandaan komen. Wij denken dat het nu toch echt te hard stroomt en gaan richting de brede haven. In rustiger water moet toch wel de aasvis zitten uit te hijgen. Maar nee hoor daar is het krakie helder en waar de Dommel binnen komt daar is het chocolademelk. We klagen niet maar een roofvis vangen wordt moeilijk zo.

Daar loopt het dood dus misschien dat daar de vis zich ophoudt in rustiger water. Het is er in iedergval dieper dan als in Tilburg. Maar ook hier geen schub te vinden.

De uitgang van de Brede Haven is het water nog helder maar de rest van Den Bosch daar stroomt het chocolademelk.

Het hele stuk aan de Oliemolensingel is van de Watersportvereniging en daar kan je niet komen. Hermetisch afgesloten. Maar terug kijkend wil Wim het wel wagen die steile kant af naar beneden. Vanaf de brug had ik al gevoeld dat daar een slijtgeul is net voor die punt van die vlonder. Daar is het zomaar een meter dieper Jammer dat het niet de andere kant op stroomt. Dat zou dan een mooie ambusch plek zijn voor vadertje glasoog. Daar voor die palen van de vlonder staat een stuk minder water. Maar onder de vlonders zitten ze ook niet, tenminste ze hebben dan geen interesse.

Daar links bij die ponton vlonder vindt Wim het te gevaarlijk om naar beneden langs die ijzeren wenteltrap te gaan maar terug kijkend wel daar naar beneden langs die steile wand op de vorige foto. Komt mooi uit want kan ik vanaf de brug vissen en het kunstaas langs de pijlers laten zakken of net uit de stroming begeleiden. Mocht ik wat haken dan kan Wim hem in iedergeval daar beneden landen. Daar in de verte links onder de weg door begint stroomt de Dommel als een razende naar De Dieze en naar recht toe is de stroming een stuk minder kunnen hier vanaf het hoge punt zien. Daar wandelen we dan maar naar toe.

Als we aankomen en de trap naar beneden nemen gaan er net weer twee kopels verder. Ik vis nog ff van boven af in de stroming naast de pilaren van de brug. Krijg ik er eentje op dan kan Wim hem altijd beneden scheppen maar nee geen mazzel. We zagen vanaf Buitenhavenbrug dat hier al een paar koppels hebben gevist maar vis die zwemt zullen we maar zeggen. De eerste maken ze wakker en attent, de tweede geïrriteerd en de derde kan hem dan vangen en… dat is Wim. Denk dat we het twintigste koppel zijn die daar staan en terwijl ik m’n eerste worp in de Aa onder de brug gooit aan de ander kant van het voetpad hoor ik Wim in m’n rug die onder dezelfde brug richting De Dieze gooit roepen. Ik zit vast.

En dan staan we toch wel wat doodsangsten uit want je weet niet hoe die is gehaakt aan zo’n klein dropshothengeltje. Want dat het een grote vis is zien we meteen. Dacht dat ik vast zat hoor ik em zeggen maar toen begon het langzaam te bewegen. En terwijl hij dat zegt gaat de vis er weer vandoor zonder zich te laten zien. Tientallen keren knalt hij door de slip heen als hij zich dan toch een keer bij het ronddraaien om weer de diepte te kiezen zich laat zien. Wow, wat een mooie vis. Voorzichtig roep ik nog wetende dat Wim dat natuurlijk doet het is niet zijn eerste snoek die hij vangt maar in de onstuimigheid klaar om te scheppen gooi je dat er uit. En dan eindelijk, eindelijk kan ik hem daadwerkelijk netten. Wat een euforie eindelijk na een dag en tennis elleboog opgebouwd te hebben eindelijk succes. Wat een euforie in de regen. Eindelijk we hebben wat te meten. Het onthakingsmat leggen we ver van het water neer want deze moet netjes op de foto. Dan Wim er op, wacht ff ik maak em voor de zekerheid ook met m’n camera en dan op het meetlint hetzelfde ritueel. Alles dubbel want met zo’n slechte dag vissen kan dat de doorslag geven. Een backupje te hebben.

Alles door gestuurd vraagt Wim en loopt met de vis in het onthaakmat naar de waterkant. Ff wachten roep ik doe maar in het landingsnet want wil eerst een bevestiging of alles goed is aangeleverd. Dat heb ik wel onthouden van de World Pradator Classic (WPC) wedstrijden. Vandaag te belangrijk als de vis door een domme fout wordt afgekeurd nu er zo weinig wordt gevangen. Misschien hebben we geluk en kunnen we hoog eindigen. Er is een team met twee snoeken en een team met heel veel klein spul. Die hebben wij niet kunnen vinden maar die locals weten de stekken natuurlijk. Dus nog een watsapje. En….Ja hoor alles in orde en de snoek zwemt rustig het net uit de bruine soep weer in. Hij is  rustig geacclimatiseerd in het landingsnet. High Fives natuurlijk en een oerkreet galt over Den Bosch.

En hoe kan het lopen. Wij beide hebben hier ons een ongans gegooid terwijl de winnaar van vandaag die hier normaal met z’n bootje vist twee snoekbaarzen heeft gevangen en enkele gemist in het laatste half uur van de wedstrijd onder die voetgangersbrug daar aan de overkant. Sjappo want een mooie 48 er en een dikke zeventiger kwam hij dik in de éénmeter dertig aan lengte vissen. Goed gedaan dus van dat team. Tenvolle gebruik gemaakt van de kennis over het water. Toppie gedaan.

We stiefelen in de stromende regen richting de stop plaats van de bus en meer hier als daar proberen we het nog maar geen enkel reactie onder water kan ons kunstaas bekoren. Waty doen we niet goed maar later als we de uitslag zien zijn we nog spek koper met één mooie snoek.

Ik weer op de brug en Wim onder de brug aan de oever tussen de dukdalven aan de binnenzijde terwijl ik dan de vaargeul kant alles afvist. Niets nada noppes vandaag nog geen tikkie, geen enkele aanbeet gescoord en zo zijn er meer vandaag horen we natuurlijk later. Er zijn maar vier teams met wat om te meten. Lange tijd staan we derde tot een half uur voor het einde van de wedstrijd. We doen ons uiterste best maar dat doen ze natuurlijk allemaal. Maar we kunnen niets meer bijvangen. Jammer net niet in de prijzen.

Dat is wel leuk heel vaak krijg je vragen van en de mensen knikken goedendag of zeggen wat. Wat doen jullie allemaal en dan legt je het uit. Daar is nu alle tijd voor jammergenoeg. Dan komen de verhalen los hoe het vroeger was of van de jeugd van ja je moet daar wezen want daar heb ik vorig jaar mijn eerste vis gevangen…

We kappen er mee en gelukkig gaat het zonnetje ook weer schijnen want die harde wind en regen ben je al snel gouw zat.

Er zijn dus maar vier koppels met vis en dat is wel heel heeel weinig. Een beetje geluk moet je dus wel eens hebben dat vertelde Kees me vanmorgen al aan de prijzentafel. Al vroeg in de middag een koppel met twee snoeken, een koppel zat verstopt kleine baarsjes te vangen en op de valreep een half uur voor tijd snoepte ze ons de derde plek af. Die mooie snoekbaarzen die uiteindelijk de eerste plaats pakten. Gefeliciteerd mannen. Kennis van het water is dus heel belangrijk. En in de bus zaten ze voor ons en helemaal niet te beroerd om alle plekken te vertellen. Kijk dat zijn streetvissers. Helemaal niet te beroerd iemand te helpen en niet op het verkeerde ben te zetten. Heb van een mede visser de eerste de beste die ik het vroeg of iemand water bij zich had toen een groepje de trap af kwam bij het Brabants historisch centrum waar Wim net zijn vis heeft gevangen een flesje water gekregen voor m’n medicijnen omdat die van mij nog in de bus lag. No problem. Je staat te vissen en er komen gewoon twee koppels tussen staan en sta je schouder aan schouder om de beurt in te gooien omdat zo onder de brug je een beetje beschut tegen de regen staat. Kan allemaal. Fantastische sfeer ondanks het slechte weer..

En dan staan daar twee leuke gezellige blonde dames achter de bar en tja, wat bestel je dan. Heerlijk een blonde Leffe. Het is prima vertoeven in het clubhuis van de ruisvoorn. De schaal met warme bittergarnituur gaat rond. Nee dat houden we nog wel eventjes uit en dat komt goed uit. Ik heb afgesproken met Wim Schuurmans een bruidspaar van 6 juli 1995 met Ryanne. Ik geef alle oud bruidsparen de mogelijkheid om hun dossier over te nemen. Die zijn hier in een naburig dorpje Hapert gemaakt en ze wonen er nog steeds. Weerzien was weer als ouds. Zo is mijn benzine ook weer betaald…

Je moet dus de gehele dag geconcentreerd door vissen hoe slecht de omstandigheden ook zijn dat blijkt wel. Het kan dus altijd gebeuren en als zo vaak wordt het beslist in het laatste half uur. Het blijft vissen en niet vangen. In het laatste half uur je snoekbaarzen pakken en met de beker er vandoor gaan. Een dikke Proficiat en Gefeliciteerd. Goed gedaan mannen. Klasse gevist in een zeer moeilijke situatie.

We krijgen nog een Shimano petje, paar loodvrije loodjes, een plastic mapje waarvan ik de werking niet begrijp maar dat komt later wel en iedereen mag een hengel uitzoeken ook van Shimano tussen een korte 7 tot 14 gram die Wim kiest en een 2,70m 14 tot 40 gram waar ik voor ga. Ben er hartstikke blij mee.

En zo zie je dat Kees van Beerloo het allemaal al wist zo uit zijn glazen bol. Met heel veel geluk en mazzel doen we mee aan het NK in Zwolle. Want met dit deelnemers aantal van de selectie wedstrijden gaan er vier koppels naar het NK Streetfishing vanuit Sportvisserij Zuidwest Nederland te vertegenwoordigen. We hebben het nog niet zo goed door als we de prijzen ophalen maar als het even later doordringt dan zijn we door het dolle heen. In de auto terug kunnen we ons geluk niet op. Wat een dag en ongelofelijk tussen al die goede visser gespecialiseerd in streetfishing en dan toch mee doen om de prijzen. Met een beetje geluk zij Kees, hoezo zegt Wim. Geluk moet je afdwingen en met tranen die biggelen over m’n wangen geef ik em gelijk. Maar dadelijk in Zwolle gaan we eerst een dag voorvissen en het water bekijken. Dat zijn we wel over eens want zoals vandaag op onbekend water blanco aankomen dat kan niet. We zien ook dat de locals en mensen die er vaker met de boot doorheen komen en er vissen vanaf de kant komen veel beter en beslagen te water komen. Leuk, leuk, leuk we gaan er voor, we hebben er zin an…

Tot slot nog de foto’s van Danny van Rooy die het plaatje compleet maken. Dan zie je hoe vaak er op jouw stek al is gevist of nog gaat gebeuren…