Haringvliet met Leo

Maandag 10 oktober 2016 is het schitterend weer. Na de middag bel ik Leo op of hij vanmiddag zin heeft. Zin heeft hij altijd dat weet ik maar of hij tijd heeft kan ik beter vragen. Hij is net thuis van het belly boat vissen viir Hellevoet maar met de boot vanmiddag vindt hij prima. Hij is vandaag en morgen toch vrij van dienst bij de ECT.

We gaan er einde van de dag in na de boot afgetankt te hebben dik na vieren en we beginnen maar vooraan aan het Haringvliet. Waarom niet na een paar weken ontbering moet ik ze toch opzoeken op deze grote plas en stuiven richting de Dam. We willen gaan vertikalen dat vinden Leo en ik toch de leukste discipline vanuit de boot vissen. Leo met het drakovitch systeem en ik met kunstaas het shadje van Fox

*Na een dikke dreun en mis ik em toch is de tweede super zachte aanbeet raak.*

Al snel krijg ik er een verschrikkelijke dreun op. Ik vis al dik een jaar zonder staart dreg en aan deze aanbeet te voelen, de dreun en vast staan op de bodem, dan langzaam is er beweging en plotseling veert de hengel krachtig terug heb ik een klein beetje spijt ervan. In Wales vorige week zagen we in het kristal heldere water een dikke forel, we dachten eerste een snoek richting de meter en een dikke twintig cm breed meerdere malen de kleinste model rainbow trout van Savangear grijpen tot vlak onder de boot. Meerdere keren viel hij deze aan en rukte er aan. Jammer genoeg niet in de dreg want goed te zien was dat alle aanvallen van achteren waren. Hij of zij bleef het kunstaas van John maar aanvallen terwijl mijn plugje niet naar werd omgekeken. Dus het materiaal waar het van is gemaakt viel het niet op bij die dikke vis dat het nep was. Ik heb snoekbaarzen hele dikke boven gehaald en die spuugden letterlijk toen ze boven waren het shadje bijna in de boot. Dan hebben ze hem precies overdwars in de bek en niet willen los laten. En nu zal dat ook zo zijn geweest.

*Als de zon weg valt wordt het een stuk frisser.*

Dan is Leo ook om en zijn dood aas is voor de meeuwen. Hij stapt ook over op het zachte rubber. We moeten toch nog een dik uur wachten en allebei een misser, een keertje een gat in de lucht geslagen en dik vijfhonderd meter verder langs het talud tot dat we de volgend snoekbaars kunnen portretteren. Wat zijn het toch mooie vissen.

*En net als we willen gaan verkassen hebben we een dubbel strike.*

Dit gebeurt er dan zo vaak. Net als je het er over heb en wil gaan verkassen gaan we voor de zoveelste keer omhoog langs een talud en heeft eerst Lo een natte scheet aanbeet en dan ik ook zo’n hele slappe aanbeet nog zachter alsof je in het wier vast loopt. Sla er maar op want het zijn ze echt.

En dan bij zo’n zachte voorzichtige aanbeet zit toch bij Leo de shad groter is en helemaal achterin terwijl mijn inhaking helemaal voor in de bek zit terwijl het formaat vis duidelijk verschil zit.

Dus na die dubbele aanbeet blijven we nog eventjes daar hangen. We werpen heel het talud sytematisch af en krijgen zo nu en dan een tikkie. Op de Hummingbird is niets te zien maat toch krijg ik evenlater verikalend weer een aanbeet onder de boot van een mooie snoekbaars die ik kan verzilveren. We nokken af en gaan nog eventjes voor Hellevoet kijken en maken een rondje langs de buckaroo’s van de punt en proberen nog wat voor de vuurtoren. Leo inkasseret een verschrikkelijke beuk op zijn hengel en mist volledig. Hij trekt helemaal wit weg. Ik kan zo naar huis varen zonder verlichting. En dat doen we dan ook in het pikke donker want om zeven uur is het donker en koud geworden. De winter komt er aan en de bladeren gaan vallen. En als dat blad valt gaan onze stekelige vriendjes zich samen scholen en nu maar hopen dat we zo’n schooltje gaan vinden van dikke tachtgers. O, o, o dat waren tijden toen nog met de Linder. Alweer dik tien jaar geleden met Joop. Was niet de vraag toen of je wat ving op het Haringvliet maar hoe groot waren ze. In welke school kwam je terecht. Vissen richting zeventig vond je dreumissen. Nu hoop je er eentje te scoren voor de tompouce challenge……