Wat een heerlijk uurtje

Als ik kijk op kamera van Aquarius is er niemand op de punt. En dat voor een week-end. Dat is uitzonderlijk. Met die wind kan je er alleeen maar goed vissen op het uiterlijke puntje zodat je tegen de wind in kan gooien. Met de wind schuin van rechts krijg je zo’n grote bocht in de lijn ook met 9/100 dat de shad het talud aan de overkant niet bereikt.

Maar als ik aankom dan zit Jan staat Jan er al en pakt Roy net zijn spullen uit op mijn geliefde plek. Ik gaat nog wel even zitten voor de gezelligheid en alleen Roy pakt nog een paar mooie zanders. Die kan dus bijna tegen de wind ingooien naar het donkere diepe gedeelte van het Haringvliet. Wij ik en Jan moeten het doen met het kanaal en met die zon zal dar geen aasvis dus ook geen predators komen. Je kijkt zo naar de bodem en ziet alles stenen liggen. En als ik dan net over de mosselrand aan de overkant gooit of eigenlijk drukt de wind mijn lijn te ver mee snijd ik de lijn af. Nee dat wordt em niet en van een nieuwe onderlijn ziet ik af om die er op te zetten. Ik nok al vroeg af. Kijk nog wel even bij de vuurtoren met mijn reserve stok en kan nog twee serieuze aanslagen niet verzilveren. Toch dat heerlijke gevoel van die tik nog eventjes mee gemaakt.

Hoe anders is het weer dan op maandag 24 oktober 2023. Zo zien wij dat liever. Flinke regenbuien en donker weer. En met een gunstigere wind nu wat Oostelijker zodat we allemaal schuin tegen de wind in kunnen gooien. Je gunt iedereen die er staat toch zijn aanbeten.

Ik heb afgesproken met Leo om ’s middags te gaan net na de regenbui te zien op buienradar. Wat is dat toch allemaal veranderd om zo je vis tijden te bepalen. Nog wel eventjes mijn leader vernieuwd en op de andere stok 14/100 op gezet die altijd als reserve mee gaat. Daar stond nog mijn Penn Atlantis 5000 op van Indonesië met 300 meter 30/100. Dat is in Nederland wat overdreven. Leo zit er al eventjes en Jan Spruit is er ook. Dioe hebben nog niets kunnen registreren en zitten op het bankje te wachten op betere tijden. Daar gaat ik dan ook maar bij zitten totdat Jan het sein weer geeft om te gaan vissen. Als ik dan op het puntje gaat zitten komt Ferry ook nog eventjes buurten en blijft Leo nog even op het bankje zitten.

En dan even later mag ik er eentje foppen. Wat een feest, geen gigant maar dat mag de pret hier op de punt niet drukken.

Als ik dan daarop in één drift twee maal een dikke en een natte scheet aanbeet mist en de worp daarop een schub vangt is Leo om en gaat naast me zitten. Ze zijn er dus wel maar zijn zeer voorzichtig

Maar het duurt niet lang of dat Leo kan er ook eentje foppen tot aan de streep toe. Dan is het auto release met achterlatend een verfrommeld shadje.

En hoe het dan loopt. Een uurtje allemaal geen aanbeet krijgen om er dan plotseling allebei eentje te vangen. Voedselnijd waarschijnlijk. Elkaar agressief maken en achter de prooi aangaan.

En dat trucje wordt nog een paar keer herhaald deze keer vast gelegd door Chris Sigaar. Die krijgt volgende keer een oorkonde van goed geslaagde fotografie volgens Robert.

En de aanbeten volgen elkaar steeds sneller op. En alle jaarklassen door elkaar heen. Van dertig tot dik in de tachtig zwemt hier door elkaar heen in de school vissen.

Maar de mooiste is die van Piet vanavond. Een kasteel van 85 cm. En die is zo blij als een kind op sinterklaasavond.

En als als Leo nog een mooie dikkerd aan de haak slaat is het ook in één keer over. Alsof er een knop wordt omgedraaid. Wat een raar fenomeen is dat toch in de visserij of het nu om witvissen, karper of roofvissen gaat. Maar wij waren blij er bij te zijn geweest. Het is uren maken en hopen dat je er bij bent.