We hebben er natuurlijk zin in

De winkeldeur gaat dicht en ik heb m’n warmtepak al aan op 8 februari 2013. Ik heb afgesproken met Leo bij de vuurtoren omdat de wind uit het oosten zou komen maar alleen Arie en Jan staan daar te vissen. Het is bijna windstil dus hij zal wel op een ander krib staan en ik ga op zoek. Maar op “onze” stek staat niemand en met deze luwte is daar prima te vissen dus ankeren maar.

Maar als ik m’n eerste worp maakt hoor ik het bekende geluid van de bromfiets van Leo. De bus van de ECT had een uurtje vertraging door de wilde staking dus zijn afwezigheid is weer opgelost

Als het niet waait tussen de buien sneeuw en hagel  door zitten we heerlijk maar zodra de wind op steekt moet de capuchon even op voor tien minuten. Prima te doen dus

Dan zitten we in de hagel en 5 minuten later schijnt het zonnetje weer om na een half uurtje weer in de natte sneeuw te zitten. We worden net niet nat daar is het te kort voor en de wind blaast ons binnen no-time weer droog

Dan komen ook Isseth en Anton die direct uit zijn werk komt er bij zitten en de clan van gisteren is weer kompleet. Anton kan zich wel voor zijn kop slaan als hij hoort hoe het gisteren was gegaan nadat hij van stek had gewisseld. Bij Jan en Issa hebben ze geen tikkie meer kunnen registreren en als hij dan hoort hoe de avond hier is verlopen zijn we allemaal weer bij de les. Maar na een uurtje houdt Anton het voor gezien want hij heeft belooft thuis te zijn met eten. Hij moet het vlees aansnijden maar de koorts is ook bij hem weer aangewakkerd na weken niet meer te zijn geweest is hij er weer na het werk voordat hij moet gaan eten. En als een half uurtje later Isseth er ook geen geloof meer in heeft omdat volgens hem het veel te weinig stroomt zijn spullen inpakt maar waarschijnlijker is het dat hij naar zijn “geheime” stek gaat in het “riet” hahaha zitten we weer met z’n tweetjes een tennisarm te gooien

Om dan plotseling uit het niets Leo een aanbeet krijgt en kan verzilveren. Hij is maar net gehaakt aan de dreg aan een velletje van de lip maar hij of in dit geval een zij kan toch op de gevoelige plaat worden gezet. Hèhè leven in de brouwerij dat kunnen we wel gebruiken. Niet  dat we geen gesprekstof meer hebben want het is raar je heb niet te vertellen maar met sommige mensen kan je gaan zitten aan bar, keukentafel, stammptisch of viskaantje en het is gezellig ouwehoeren over van alles wat en niets

Gaan ze het weer doen als gisteren en we zijn weer helemaal bij de les en zitten geconcentreerd achter onze stokken met strakke lijnen en voelen weer elk kuiltje, steen, zand-, klei-, of grind bodem, schelpen-, en mosselrandje en wat allemaal niet meer daar op de bodem in een havenmonding ligt maar na een half uurtje, we hebben met zelfs tegen beter weten in in de volle stroming van alles uitgeprobeerd maar het niet meer lukken en ik roep al “laatste worp” wat zoveel wilt zeggen dat ik er geen geloof meer in heb en naar de Ballantines ga. Ik ga nog één keertje wisselen het wordt een 12cm grijze SaltShaker die ik er aan kan knopen doordat ik van JohnieBoy een wel hele mooie bril opgestuurd heb gekregen uit California

Een leesbril die ik echt nodig gaat hebben maar eentje met verlichting in de pootjes en die doen het donders goed in de bewoording die Ome John zou gebruiken. Ver weg in het donker krijg ik dan bij het neerkomen van de shad op het talud, de beugel is net dicht op gevoel een metertje boven de bodem (gelukkig geleerd uit ervaring uit het verleden want hoe vaak niet met nog een slappe lijn een beuk er op gekregen op het uiterste van je werpafstand te zien aan je plotseling straktrekken van de lijn en je bent te laat met dichtslaan van de molen en zodoende sla je een gat in de lucht) wordt de neerdwarrelende shad vlak boven de bodem lichtjes gegrepen. Zo’n aanbeet herken je alleen maar uit ervaring en heel veel uren maken aan de waterkant en wetend hoe dat vadertje glasoog jaagt op de onderwater steppe tegen het talud. Wie weet hoeveel je er daarvan wel niet heb gemist in je prille begin van het kantvissen op onze stekelige vriend op zoetwater de snoekbaars dat moeten er vele zijn geweest. Elke aanbeet en dat zijn er heel veel kan ik je gelijk mededelen en nog denk je wel eens als je niet geconcentreerd zit te vissen hee, warempel ik had moeten aantikken volgens mij bij een raar riedeltje aan de andere kant van de dyneema. Dat was geen mosselrandje, steen of rug van een brasem wat ik voelde. Nee heel veel is daar over te vertellen dus gesprekstof zat daar op de Punt. Dat verfijnde uitgekiende stukje rubber wordt dus weer opgevangen daar aan de overkant op het tegenliggende rand van de havenmonding voelend als een oude natte zak de bekende natte scheet aanbeet net als gisteren. Bingo en ik kan weer aan de bak. Eerst is er weinig beweging in te krijgen maar dan verteld de andere kant van de lijn dat die het niet naar de zin heeft en gaat er vandoor bonkend langs het talud met de begroeide stenen en beschoeiing van scherpe mossels over de schelpen banken heen naar het diepe. Het Haringvliet op richting Middelharnis. Als dat maar goed gaat want ik voel de lijn er langs schuren en gelukkig is het eerste stuk een dikke meter van 42mm en 11kg trekkracht FluorCarbon maar alles loopt gelukkig goed af en kan de vis landen na een  enerverende dril inmiddels in het donker samen met m’n maatje. Heerlijk zo’n bonkende kromme lat in je handen en het gieren van de slip te horen. Weer een dikke 70+ hoog en tonnetje rond van het kuit. Die haalt de vijfenzeventig ook wel hetzelfde formaat als gisteren die ik ook ver in de schemering nog pakte ver weg van mijn eigen kant. Van de dreg zit maar één tandje in de lip gelukkig voor mij net achter het harde gedeelte dus ontsnappen was niet mogelijk aan de BassBuster. Al weet je het nooit natuurlijk in het donker drillen. Je weet niet waar hij precies uit hangt en voorral wanneer hij boven komt midden in het kanaal want dan is het tricky en kan door te hard trekken je zelf de haak lost rekken boven water. Maar alles gaat perfect samen met mijn vismaatje van vandaag. Wat een week, nee wat een begin van het jaar. Eerst denk je dat je het kantvissen heb verleerd om dan een paar van deze dagen mee te maken. Daarom dus heet het nog steeds vissen en niet vangen. Zo is het maar net. Uren  maken, tij in de gaten houden en naar de stroming luisteren en dan met een beetje geluk is je wereldje even heel klein….