En dan bedoel ik de waterstand op 28 december 2009. Ik wilde vanmorgen naar het puntje gaan maar stond al met één voet in m’n laars toen Waldi belde met de mededeling dat het windstil was op het Haringvliet. Of we gingen met de boot. Hij moest nog wat aan zijn auto doen maar kon om 01.00 uur bij mij zijn. Mijn laars was zo uit en moest nog even m’n andere vis spullen bijeen zoeken om te vertikalen. Die waren vanwege jicht, wat ik niemand gunt en interne verhuizing al negen weken niet gebruikt. Een persoonlijk record (PR) dus. Had dus alle tijd ervoor zelfs voor de bekende uitsmijter met spek en was ruim op tijd klaar voor ons avontuur. Het water stond echt hoog in het Haringvliet en aan het vuil te zien heeft het nog een metertje hoger gestaan. Alle sluisdeuren op vier na staan dan ook open maar het water is zo helder als glas.

Dat was zondag wel anders op de Oude Maas volgens mijn vismaatje was het water daar dik (bruin) en de vangsten bedroevend slecht. Met drie man 1 visje vangen is met recht bedroevend slecht. Vandaar dat Waldi het nog moest zien of we wat zouden vangen maar ik ben altijd positief. Soms misschien wel té want na een uurtje op onze stek te hebben rond gezocht nog steeds geen enkele aanbeet kreeg mijn zelfvertrouwen toch al een aardige deuk. We visten de randen af van 20 naar 8 meter en maar zoeken naar een tikkie. Ik gokte namelijk op een metertje of 12. Het is toch zoeken als je een tijdje niet bent geweest of zouden we het hebben verleerd. Tis toch zeker net als fietsen.

Bij de andere boten zagen we ook geen kromme hengels en aan het verkassen te zien van stek naar stek viel het daar ook niet mee. Wel visten ze dieper dan wij maar ik geloof nu eenmaal in deze stek. Het is tenslotte “onze” topstek dus bleven we proberen met kleuren, staarten veranderen en wisselende bewegingen van de top om de sjet te bewegen en de vissen tot aanbeten te verlijden. Al was dat maar om voedselnijd of agressie op te wekken door gebruik te maken van relatief grote sjets met dito staart om flink herrie te maken op de bodem. Ik zag grote scholen witvis voorbij trekken op de visfinder en op de 7 meter stukken dikke bellen plakaten van de brasems. Er is veel beweging dus de snoekbaars kan nooit ver weg zijn. Die zwermen altijd rondom die scholen heen maar wij eten ook niet heel de dag door op een uitzondering volgens mij na. Het is afwachten totdat die rovers gaan jagen of te wel gaan azen in het vakjargon. Wij gaan dus ook maar naar dieper water door de boot een metertje of vijf door te trekken. Jaja dit is een heel scherp talud hier. Dit doen we niet graag want de vissen hebben dan last van het drukverschil. Je moet ze echt niet te snel naar boven trekken dus de kans op lossers is dan heel erg groot. Minstens de helft van de aanbeten raak je dan half water kwijt.

Maar je wil wel een kromme godfather dus we zakken af naar dieper water en op 24 meter, het talud loopt daar van 34 naar 7, krijg ik een hele zachte aanslag op mijn sjet. Bijna niet te registreren en zet de haak. Ik zit vast en als een zak komt er iets mee naar boven om na een metertje of twee los te laten. Chips, eindelijk een kromme hengel… waarop m’n maatje zegt ik heb niets gezien maar zijn ogen zeggen des te meer. Laat m’n sjet weer vallen en krijg geen bodem. Ik sla voor de zekerheid en weer hangen. Nu voor de zekerheid de vis kort houden en de eerste meters neem ik zo als lukt lijn. Je weet gelijk dat het een mooie is. Hij staat even stil en is er geen beweging in te krijgen. Dat lijkt een eeuwigheid maar is in werkelijkheid seconden en dan komt hij als een baal stro enkele meters mee om daarna 4, 5 keer door de slip heen te rammen een tiental meters lijn nemend. Fantastische momenten zijn dat om even later al zeilend de laatste meters naar boven te komen.

En aan de oppervlakte neemt hij dan toch nog een run om zich dan over te geven en op zijn zijflank naar het schepnet, in dit geval een lange Boga Grip weliswaar van Berkeley, dat in tegenstelling tot de vissen rond de 50 cm. Die knallen bovenwater nog wel eens en blijven spartelen als je ze de ruimte geeft. Maar die runs half water… die vergeet je niet. Daar droom je van.

Het is een heel mooi en gaaf mannelijk exemplaar van 75cm met een extreem grote staart. Dat die maar voor heel veel nageslacht mag zorgen. Als we in ieder geval deze maat en groter terugzetten dan worden deze genen door gegeven en gaat het hopelijk niet als bij de kabeljauw die steeds kleiner paai rijp zijn om te overleven. De vis zit maar net gehaakt aan de dreg. Ze pakken dus maar net het staartje. Vandaar die voorzichtige en extreme zachte aanbeten. Tis heel raar maar de volgende aanbeten variëren van keihard en zit de Fox van 15 cm achter in zijn strot en dat vooral bij de vissen rond de 60 cm om vervolgens bij de extreme zachte aanbeet maar net het staartje te pakken en dat zijn toch overwegend de mooiere exemplaren.

Nu we ze hebben gevonden gaat het goed en we hebben gewoon een goede middag. Zelfs beide tegelijkertijd aanbeten en we vissen toch expres zover mogelijk uit elkaar om een zo’n groot mogelijk gebied af te vissen. Onze hengels zijn 1,90m + 2 m boot dat is dus een flink stuk wat we afvissen. Maar misschien zijn ze al scholen aan het vormen om zo dadelijk nesten te maken en eieren af te zetten. Het is er nog wel vroeg voor. Heerlijk en het is zo goed als windstil maar als het al begint te schemeren wordt het toch koud en we gaan er voor donker uit.

We zijn een kleine drie uur op het water geweest waarvan we twee uur na ze gevonden te hebben goed hebben gevangen. Weer een heerlijke middag gehad. Net de Trouthbuster aan de lijn gehad. Of we morgen zijn nieuwe Buster L kunnen dopen in het Haringvliet. Ik geloof dat ik wel een paar uurtjes vrij voor kan maken dus ik ben present om 09.30 uur samen met de BassMeister. Dat verslag volgt dus nog. Gr.BassBuster

Waldi heeft dinsdag 27 oktober 2009 een vrije dag gekregen van zijn baas om te gaan vissen. Dat zou hij wel hebben verdiend maar voordat we te water gaan moet hij eerst nog heel wat telefoon gesprekken voeren tijdens de boot klaar maken. Kwam goed uit, ik de broodjes smeren en de BassMeister de boot gereed maken. De elektromotor is stuk, een lekke ring in het staartstuk dus die moet worden gerepareerd en we zouden ons gewoon laten driften kijken waar we uitkomen. En dat we spijt zullen we krijgen zo zonder elektromotor dat wisten we al van te voren. Zo’n spijt dat Waldi er gelijk ‘s avonds eentje zou bestellen en de helft meedokt voor een nieuwe. Maar dat voor later.

We komen om 11.00 uur op ons stekkie aan en de wind valt reuze mee. We laten ons sjetje zwemmen en eigenlijk allebei hebben we gelijk een aanbeet maar ook allebei missen we. We zien beide glinsterende oogjes aan de andere kant van de boot. Het zou toch niet en jawel hoor. Zodra we over de rand van 12 mtr. komen is het raak. Bij mij dan, en dan langzaam omhoog en vooral niet te snel i.v.m. de waterdruk. Vandaar de vele losser heel even geen druk, kontakt en je bent em kwijt. Zelfs als Waldie er als eerste over de stek heen komt krijg ik de ram.

Onbegrijpelijk soms met vadertje glasoog. Daarom kan het ook zo zijn dat je met meerdere boten zit te vissen en er maar één boot goed vangt. Het is de kleur, vorm van de staart en natuurlijk en veel belangrijker de beweging die je maakt. En hoe je die beweging dan ook uitleg aan je maatje, hij kan het zien blijft dit fenomeen onbegrijpelijk. De “Zander” blijft een mysterieuze vis.

Heb er een donkerpaarse sjet bijna zwart met een blauw glimmertje aan dus gelijk goed gegokt. Waldi krijgt op zijn voorkeur en eigenlijk de mijne ook (Fox) maar we beginnen te vissen natuurlijk niet met beide niet dezelfde kleur. Totdat je weet welke je moet hebben zodra er aanbeten komen. Heb er al twee in het mandje met de nodige losers als Waldie er ook zo’n paarse Salt Shaker rakker (www.lunkercity.com of gewoon bij Mario) aan doet en of het komt door die grote staart….

En nu krijg Waldi ook de nodige aanbeten en hebben we zelfs af en toe beide tegelijkertijd vis. Dat is lang geleden. Er moet wel een hele grote school vissen liggen. Maar alleen op de rand van 12mtr. en de wind staat er pal op dus de aanbeten zijn er dan op een vierkante meter. 

Gelukkig hebben we boeien uitgegooid waartussen we moeten zitten. We hebben in ons boekje nergens een stek staan waar een rand op deze diepte met de wind in de goede richting dus gaan we maar ankeren en diogonalen. Want steeds motor starten en terugvaren gaat een hoop tijd zitten voor één meter vissen.

Maar hoe we het ook doen. Vanaf 12 tot 20 meter diepte die we nu bestrijken met gooien, we krijgen geen tik meer. Zo goed als het eerste uur was zo slecht is het nu. Dit was het dus ook niet en na een uurtje gooien gaan we weer driften maar ze doen het niet meer. We gaan verkassen. De wind is een beetje gedraaid en we laten ons afzakken langs het natuurgebied aan de Hellevoetse kant van het Haringvliet zoekende naar vis en plotseling nu op 9 meter hebben we beide weer een kromme hengel. 

We hebben ze weer gevonden en het gaat plotseling weer fantastisch. Als we nu toch een elektromotor gehad hadden en echt boven de rand konden blijven dan zou het werelds zijn geweest. Of het nu kwam of de wind iets is gedraaid maar we vingen ze weer nu tussen de 9 en 10 meter om dan plotseling weer te stoppen na een uurtje. Echt, daarna geen tik meer krijgen. We gaan richting de helling en komen langs de plek eerder die dag. Proberen het nog even maar nu op 12 meter en we vangen weer af en toe een snoekbaars en over de gehele dag allemaal volle ronde vissen rond de 60cm. Er zit geen dreumes bij en dat is het Haringvliet op zijn best. Het is inmiddels na 17.00 uur en we vinden het wel best zo. Het is plotseling windstil en of het daardoor komt is de vis ook weer vertrokken. Heel af en toe nog een aanbeet maar de dag kan bij ons niet meer stuk. En zeker als er twee stekkenpezers zien aankomen. Één ervan is een volgens Waldi best een aardige Belg en heeft nog niets gevangen. We hebben em al die tijd zien vissen aan de Stellendamse kant van het Haringvliet. Zijn ogen rollen uit de kassen als hij hoort wat we hebben gevangen terwijl we er weer eentje met een grote boog terug gooien zodat hij direct weer naar het diepe gaat. Hij heeft de mooiste spullen aan board (Lund) maar kennis van omgeving is minstens net zo belangrijk. En dat vandaag zonder elektromotor. Bizar